Γενέθλιο ελάττωμα

Είναι κάτι σαν "ευαίσθητο κοινωνικό στρώμα" το να έχεις γεννηθεί γυναίκα τελικά.

Το να σου κλέψουν την τσάντα είναι ένα θέμα. Χωρίς σπίτι να μείνεις (γιατί τα κλειδιά είναι μες την τσάντα), χωρίς να μπορείς να επικοινωνήσεις με κανέναν, χωρίς να έχεις λεφτά για να πας οπουδήποτε.

Το να στην πέφτει όμως ο δράστης και μετά ο μπάτσος που ασχολείται με την υπόθεση είναι ένα άλλο. Το κοινό τους είναι ότι στερούνται επαγγελματισμό, ότι μπλέκουν τα προσωπικά με την δουλειά.
Αλλά και εμένα δεν μου αρέσει να με αγγίζουν. Ούτε να μου χαζοτρίβονται κλέφτες, ούτε να μου χαιδεύουν το μάγουλο μπάτσοι.
Στο τέλος ο κλέφτης με τον μπάτσο θα γίνουν κολλητοί και θα βρίζουν τις γυναίκες πίνοντας μπύρες για το πόσο άκαρδες και κρύες είναι σε μια συζήτηση με μπύρα και μεζεδάκια.

Ευτυχώς όμως εσύ έχεις άγιο. Πραγματικό άγιο που σε σώζει. Και ΔΕΝ τον δανείζω!!!!

Υ.Γ. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να πεις ευχαριστώ, αλλά δεν είμαι σίγουρη συχνά ότι τα καταφέρνω αρκετά καλά.

7 πράγματα που με κάνουν να νιώθω καλά

Όταν πια ακόμα και η μαύρη σοκολάτα δεν σου κάνει τίποτα

1. Βόλτα στην μαρίνα

2. Να μου βγάζει την γλώσσα ένα δίχρονο στο μετρό

3. Οι ξαπλώστρες που κάνουν μασάζ στο κομμωτήριο (βρίσκεσαι τελείως σε οριζόντια στάση καθώς η γκέισα σου τρίβει απαλά με νερό το κεφάλι)

4. Να βγάζω τον σκύλο βόλτα

5. Να ανεβαίνω με το τελεφερίκ ενώ έχω υψοφοβία

6. Να περπατάω στην βροχή χωρίς ομπρέλα

7. Να φτιάχνω playlists

I AM Α MILLION DIFFERENT PEOPLE FROM ONE DAY TO THE NEXT

Ξυπνάς ένα πρωί

και είσαι σε άλλο σπίτι

σε άλλη πόλη

σε άλλη δουλειά

και είναι κάποιος άλλος που κοιμάται δίπλα σου.

Δεν είναι όνειρο, ούτε εφιάλτης. Ούτε καλύτερα, ούτε χειρότερα. Δική σου επιλογή ήταν όλα, ή μήπως αναγκάστηκες να πάρεις αυτές τις αποφάσεις; Δεν σου λείπει το πριν, αλλά δεν μπορείς να συνηθίσεις και το τώρα. Όλα είναι δικά σου, αλλά τελικά τίποτα δεν σου ανήκει. Έχεις τάσεις φυγής αλλά αυτοεξορίζεσαι εκεί που νιώθεις πατρίδα. Αυτά που νόμισες πως θα σου κρατούσαν το ενδιαφέρον, τελικά γίναν ρουτίνα. 

Όλα αυτά είναι οι πρώτες ερωτήσεις που σου κάνει κάποιος μετά το όνομα σου,(αυτό τουλάχιστον έμεινε ίδιο), για να γνωρίσει εσένα. 

Αλλά δεν θες να απαντήσεις γιατί αυτά δεν κάνουν εσένα. Είναι άλλα που φτιάξαν αυτό που βλέπει απέναντι του. Προτιμάς να του πεις μια αλληγορική ιστορία από τον Μικρό Πρίγκηπα. 'Iσως έτσι καταλάβει περισσότερα για σένα. 

Πενταήμερη VS biz. trips

- Πως είναι το ξενοδοχείο; ρωτάει η κολλητή σου.

- Τέλειο! Πενταήμερη χωρίς σπασίκλες! 

Γιατί τώρα είναι δίκλινο ενώ είσαι μια ψυχή, (όχι ΟΛΕΣ μαζί επειδή αγαπιόμαστε)

'Εχεις το αχούρι της έφηβης αλλά όλοι σε σέβονται και σου μιλάν στον πληθυντικό (αφού μεταμφιέζεσαι σε γιάπισσα κάθε πρωί),

Καλείς όποιο γκομενάκι θες, δεν τρέχεις στα γκαζόν και στις πισίνες για να τον βρεις,

Μπαίνεις ότι ώρα θες για μπάνιο (αφού το πάρτυ που δεν τελειώνει ποτέ δεν γίνεται στο δωμάτιο σου),

Σκας μύτη (μετά από ποτάρες) στις μικρές ώρες για το κλειδί σου και ο receptionist σε θαυμάζει για την εργατικότητα σου (λολ!)

Τέλος και κυρίως, σε πληρώνουν γιατί νομίζουν ότι περνάς άσχημα και 

δεν πληρώνεις γιατί νομίζεις ότι περνάς καλά.

Ελπίζω ποτέ κανένα αφεντικό να μην διαβάσει τα παραπάνω.