Στο σπίτι του «εργένη» υπάρχει μόνο ένα ουίσκι και μια κέτσαπ, όλα είναι πλαστικά και στο ψυγείο υπάρχει μόνο κοκα-κόλα. Ούτε καφές. Αυτή την στιγμή γράφω σε μια καφετέρια με ένα κλαμπ κοτόπουλο δίπλα μου.
Καθώς ήταν μεγάλη βλακεία αυτό που παρήγγειλα για να φάω έξω την Κυριακή ενώ ο κύριος χόρτασε, με εξαγόρασε να φύγουμε γιατί είχαμε και ταξίδι μπροστά λέγοντας μου πως αν πεινάσω το βράδυ θα πάμε για σουβλάκια. Δέχτηκα η ανόητη καθώς δεν πεινούσα και τόσο εκείνη την στιγμή. Μετά από αρκετές ώρες που φτάνουμε στο σπίτι του, ζαλισμένοι σαν τα κοτόπουλα, ταλαιπωρημένοι και άυπνοι, διαπιστώνω πως πείνασα. Και αφού μου το έταξε, ξαναμπαίνουμε στο αμάξι και πάμε για σουβλάκι, τα λείψανα μας δηλαδή με σαγονιάρες και σχεδόν πιτζάμες. Φτάνουμε τα παίρνω πακέτο και στα 5 λεπτά της διαδρομής, τα χαϊδεύω, τα μυρίζω και τα εκθειάζω «Πω, πω, πω, τι είναι αυτό που θα φάω τώρα», και «Τι φρέσκο το ζυμωτό ψωμάκι» και «σπιτικές είναι οι πατάτες, σίγουρα!».
Τα ανοίγω στην κουζίνα και τα δοκιμάζω καθώς ετοιμάζω με δόξα και τιμή την ιεροτελεστία: τον θρόνο μου(το κρεβάτι με τον δίσκο μπροστά στην τιβί), τα σερβίτσια(πλαστικά κόκκινα πιάτα πάρτυ, δεν είχε κανονικά ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ), την μπάντα του δήμου(εγώ να λέω «άξιζε τον κόπο»), τα ποτά (την κοκα-κόλα σε πλαστικό ποτήρι) Μόνο κεριά δεν άναψα για να φάω καθώς ήταν η καλύτερη στιγμή μιας εξουθενωτικής μέρας.
Έχω ανοίξει το ψωμάκι για να φαίνεται ακόμα πιο μεγάλο και έχω ψιλοξενερώσει που δεν μου βάλαν κέτσαπ και μουστάρδα. Αλλά ,να! Δίπλα ακριβώς στο χέρι μου, μου χαμογελάει το κόκκινο μπουκάλι. Την πιάνω σαν τρόπαιο και ζωγραφίζω σαν άλλος Πόλοκ όλο το πιάτο μου. Και εκεί που πάει να ξεκινήσει ο θρίαμβος ακούγεται η φωνή του.
«Ημερομηνία λήξης είδες;»
…..
Παγώνει ο χρόνος, παγώνουν τα πάντα. Προς στιγμήν δεν απογοητεύτηκα γιατί ξέρω ότι έχουν αρκετό περιθώριο, κανένα μήνα δηλαδή αυτά τα προϊόντα. Κοιτάω και τι να δω..12/7/08. Είχε σχεδόν χρόνο που έληξε. Φυσικά τσίριξα από τον κακό μου, γιατί δεν είναι δυνατόν να μου συμβαίνει εμένα αυτό το πράγμα, έπαθα υστερία, άρχισα να χτυπάω το πόδι μου κάτω στα πλακάκια μανιασμένα σαν τα παιδάκια. Άρχισα να μυξοκλαίω «Να πας να μου πάρεις άλλο τώρα….». Φυσικά τέτοια περίπτωση δεν υπήρχε καθώς είχε ήδη στρωθεί στον καναπέ. Αντικρίζοντας το φαγητό μου και ειδικά τις πατάτες κατεστραμένες, το στομάχι μου όπλισε το χέρι αψηφώντας τις συνέπειες (όχι δεν τον έπνιξα αν και θα του άξιζε) και βούτηξα σα λυκόσκυλο που του πετάς μπριζόλα και την πιάνει στον αέρα δυο πατάτες αποφασισμένη να της φάω. Και θα της έτρωγα. Εκεί σηκώθηκε άρχισε να με κηνυγάει «Φτύστο!» και όχι ότι ποτέ ακούω αλλά είχε τόσο χάλια γεύση αυτό που πριν από ένα χρόνο ήταν κέτσαπ που το έφτυσα.
Πέταξα όλες τι πατάτες, την μισή τυροσαλάτα, το μισό ψωμάκι και έπλυνα κάτω από την βρύση το σουβλάκι και όλα αυτά πεινώντας και νιώθοντας τον παραλίγο δολοφόνο μου από πίσω να πνίγει τα γέλια του.
Φυσικά καθώς έτρωγα είχα πάρα πολλές απορίες σε πολύ καυστικό τόνο.
Πόσα χρόνια πριν μπορεί να την είχε αγοράσει για να είναι ληγμένη εδώ και ένα χρόνο; ΠΟΙΟ ΤΟ ΝΟΗΜΑ να κρατάς κάτι ληγμένο ένα χρόνο στο σπίτι σου και να μην το πετάς; Τι ωραία που θα περνούσαμε στο νοσοκομείου να μου κάνουν πλύση στομάχου, κ.α.
Αφού ηρέμησε να γελάει καθώς με έβρισκε διασκεδαστικότατη μου είπε πως η κέτσαπ είχε αγοραστεί πριν από δύο χρόνια που μετακόμισε σε αυτό το σπίτι και πως θα έπρεπε να προβληματίσει πως την είδα δίπλα στο ουίσκι, αφού πίνει μόνο βότκα.
...
...
SPRING TAPE
-
Ανοιξιάτικη κονσέρβα μυρωδάτη ευωδιαστή. Πατήστε play και απολαύστε!
Πριν από 1 χρόνια