20 χρόνια πριν μπήκα στο σπίτι της φίλης μου της Τζεϊλάν χωρίς να χτυπήσω την πόρτα όπως έκανα συνήθως. Δεν ήταν άλλωστε και καμιά φοβερή πόρτα οπότε την άφηναν ανοιχτή. Και τι να κλέψεις. 3 δωμάτια σπίτι με το χωλ. Στρωμένο όμως με υπέροχα κόκκινα κιλίμια, χαλιά ούτε καν μπορούσα να τα ξεχωρίσω. Η Τζεϊλάν καθόταν ως συνήθως στο πάτωμα μιας και δεν υπήρχαν έπιπλα για να κάτσεις εκτός από τα ντιβάνια στο άλλο δωμάτιο.
"Θες;" μου λέει, και απλώνει την παλάμη της με αυτό το κέλυφος που μέσα είχε φυστίκια και που είχε σπύρει παντού, πάνω της, γύρω της. "Πόσο φτωχοί πρέπει να είναι" σκέφτηκα "Να μην έχουν τα αγοράσουν τα καθαρισμένα που έχουμε εμείς στο σπίτι μας στην πιατέλα δίπλα στον Γιάννη που περπατάει."
Η οικογένεια της Τζεϊλάν δεν ήταν φτωχοί, ήταν απλά πομάκοι νομάδες (δεν ξέρω αν υφίσταται κοινωνιολογικά τέτοια κατηγορία, αλλά αυτό ήτανε). Πηγαίναν όπου υπήρχει δουλειά και φτηνό σπίτι. Για αυτό και μείναν για ένα διάστημα στην γειτονιά της γιαγιάς μου που ανακαινίζαν τις εργατικές κατοικίες.
Εγώ ήμουν 5 και η Τζεϊλάν 11 αλλά έτρωγα μαζί τους στον μεγάλο ασημένιο δίσκο (γιατί οι δικοί μου ήταν πολύ μπίζι), αφού περιμέναμε τον μπαμπά της να προσευχηθεί προς την Ανατολή στον Αλάχ, κάναμε ποδήλατο και δεν υπήρχει καμιά διαφορά εκτός το ότι φορούσε μόνο φούστες μακρυές και τερλίκια με ανοιχτές παντόφλες. "Εγώ θα πάω στην Ξάνθη να παντρευτώ του χρόνου!" μου είπε μια μέρα όταν έφερα τα βιβλία μου να διαβάσουμε γιατί ήταν Κυριακή. "Τι να το κάνω το σχολείο;" Θυμάμαι το σοκ μου "Μα να μην σπουδάσει;"
Φυσικά μια μέρα φύγανε. Άλλοι είπαν πως πήγαν στην Γερμανία, άλλοι στην Ξάνθη, κανένας δεν ήταν σίγουρος.
Μετά από 10 χρόνια ξαναείδα τα ίδια φυστίκια σε κλαμπ και τα λέγαμε τα φυστίκια του ελέφαντα με την κολλητή μου, σνομπάροντας την τσιπιά τους αντί να μας βγάλουν κάσιους. Ωραία χρόνια. Καρφί δεν μας καιγόταν. Είχαμε και οι δύο ζόρια στο σπίτι και πολλά γκομενάκια γύρω μας να παίζουμε αλλά πάλι μαζί γυρνούσαμε σπίτι γιατί ναι καταβάθος δεν θέλαμε να στεναχωρέσουμε τις μαμάδες μας.
20 χρόνια μετά και ακόμα δεν ξέρω πως λέγονται αυτά τα φυστίκια αλλά τα είδα εδώ στην ξένη γη και για πρώτη φορά τα πήρα να τα δοκιμάσω. Και γιατί είμαι φτωχή πλέον, και γιατί τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα για αυτά που πρέπει να κάνω και πιο μπερδεμένα για αυτά που πρέπει να νιώσω, ακριβώς όπως τότε.
Και αυτό που έκανε η Τζεϊλάν στην ζωή της μου φαίνεται πιο ξεκάθαρο από τα παράλληλα πλαίσια που έχω τοποθετήσει τον εαυτό μου τώρα.
Τζεϊλάν, τα φυστίκια σου έχουν πολύ πλάκα να τα τρως αλλά χάλια γεύση.
