KISMET ή αλλιώς το μεγάλο ΔΕΛΤΑ

Έχω πεταχτεί στο γραφείο της φίλης μου για κάτι δουλειές και έχει έναν πελάτη περιπτωσάρα ελληνοαμερικανό άνω των 65, με την νοοτροπία ελληνάρα "Κορίτσια να σας κεράσω καφέδες;" και με εκνευρίζει ακόμα περισσότερο γιατί καιγόμουν εκείνη την μέρα στις δουλειές και ούτως ή άλλως πάντα έχω τα νεύρα μου το πρωί. Με τα πολλά, τον βοηθάω σε κάτι για να φεύγει μια ώρα αρχύτερα και να παίρνω σειρά, "θα σου πω την μοίρα σου" μου λέει για να στο ανταποδώσω." Άνοιξε τα δάχτυλα του δεξιού σου χεριού."
Τα βλέπει, "Είσαι κριάρι" μου λέει. (Έχω μείνει λίγο μαλάκας γιατί όντως όλα τα της τύχης κτλ. στον Κριό τα έχω).
Έχω φέρει τα δάχτυλα μου σε απόσταση 5 εκατοστών από τα μάτια και ρωτάω με απορία "Όλα αυτά, εδώ τα είδατε;"
"Κοίτα τα μάτια μου" μου λέει. Ο τύπος είχε τα πιο διαφορετικά μάτια που έχω δει, κάτι σαν τον David Bowie, καστανό σκούρο το ένα, μελί ανοιχτό το άλλο.
Πήρα θάρρος και εγώ λοιπόν και ρώτησα "Αχ, δείτε να μου πείτε, στο μεταπτυχιακό θα με πάρουν;".
Όπως όλες οι Πυθίες ξεκάθαρη απάντηση δεν μου έδωσε, και το θέμα πήγε πάλι στο αναπόφευκτο.

"Θα παντρευτείς μου" μου λέει. "Θα σε χτυπήσει ο έρωτας κατακούτελα εσένα πριν τα 30 και θα κάνεις και παιδί"
Πετάγεται η φίλη μου και με αυστηρό ύφος τον αναιρεί " Μα η Drama Queen είναι κατά του γάμου!"
Ακόμα πιο εκνευρισμένος και σίγουρος για αυτό που "είδε" της λέει "Πάρε τον τηλέφωνο μου! ΓΡΑΨΕ ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΜΟΥ! Μέχρι να φτάσει η φίλη σου 32 να με έχεις πάρει τηλέφωνο!"
....
Με κοιτάει μετά με δυσαρέσκεια κάπως "Είσαι κρύα γυναίκα γιατί; Έχεις όλη την θηλυκότητα πάνω σου και μέσα σου είσαι κρύα.."
Ξαναπετάγεται η φίλη μου και πάλι με υφάκι τον διορθώνει "Είναι πολύ ευαίσθητη για αυτό, και το κρύβει έτσι."
... (Άντε λέω το λύσαμε και αυτό με το μεταπυχιακό τι θα γίνει;)

"Είχες και μια αποτυχία στον έρωτα πρόσφατα, αλλά φταις εσύ!" μου λέει κατηγορηματικά.
Εκεί μου ήρθε να τον διαολοστείλω, δεν μιλούσα τόση ώρα για να μάθω αυτό που θέλω αλλά όχι να βγούμε και κουρεμένοι.

"Ναι, οκ, με το μεταπτυχιακό ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ;"
"Έχεις 2 μεγάλες τύχες επαγγελματικά και θα κάνεις λεφτά στην ζωή σου, και θα ζήσεις και πολύ."
"H Drama Queen σίγουρα θα κάνει λεφτά" ξαναπετάγεται η φίλη, "έχει όλη την αισθητική!"

Εκεί απελπίστηκα γιατί απάντηση ΔΕΝ έπαιρνα.
"Τελικά;" τον ρωτάω ξεφυσώντας.
"Ποιον Λεωνίδα ξέρεις;" με κοιτάει ανακριτικά. "Κανέναν..." απολογούμαι... "Ένα Δ" μου λέει τότε. "ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΔΕΛΤΑ!"
.....
.....
.....
.....

.... Δε Μάστερ θα είναι να δεις....

SEX AND THE CITY

Δεν θυμάμαι πόσα χρόνια πάνε που την παρακολουθώ αυτή την σειρά. Έχω μαλώσει με γκόμενο για αυτό, έχω την έχω επιβάλει αυταρχικά στον συγκάτοικο μου στην τηλεόραση του σαλονιού και δεν σήκωνα τηλέφωνο και στις επαναλήψεις. Έλεγα πως τόσο stylish θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω, χαιρόμουν όταν οι φίλες μου με αποκαλούσαν Κάρυ Μπράντσο και για την συλλογή με τις γόβες που σιγά σιγά γινόταν βουνό στην ντουλάπα. Με τις φίλες μου παρομοιάζαμε τον Μήτσο με τον Mr. Big, το σκηνικό που έγινε χθες με το τάδε επεισόδιο, και την συμπεριφορά της Άννας με της Σαμάνθας. Έβρισκα τόσες πολλές ομοιότητες και το θεωρούσα βγαλμένο από την ζωή. (Την ζωή του Μανχάταν βέβαια που δεν θα ζήσω ποτέ, αλλά αυτό δεν έχει καμιά σημασία).

Μέχρι χθες. Χθες το βράδυ ακριβώς έπαθα το ίδιο με το «Μικρό σπίτι στο Λιβάδι» όταν ήμουνα μικρή, το ίδιο ξαφνικά με τότε. Το έκλεισα εκνευρισμένη και με έπιασε μια αναγούλα ακόμα στην ιδέα αυτού που είδα. Αναγούλα, ναι.

Είναι εκνευριστικά ανώριμες όλες τους.

Η Κάρυ κάνει σαν μωρό διαρκώς, και νομίζει πως μπορεί να αναλύσει έναν άνθρωπο που ελάχιστα ξέρει, μια σχέση δύο μηνών σαν να είναι καινούργια θεωρία κβαντομηχανικής, αντιδράει σαν υστέρω, και είναι πάρα πολύ επικριτική στους άντρες με την τραγική πινελιά που πιστεύει ότι είναι και σωστή. Επίσης είναι και ανεύθυνη. Βασικά είναι ένα 14χρονο με τα λεφτά μιας 40άρας. Πληγώνεται γιατί εθελοτυφλεί, και προβληματίζεται γιατί δεν ξέρει τι θέλει με μια δυνατή ένεση άγχους πως για κάποιο λόγο ο χρόνος τελειώνει. Ψάχνει τον τέλειο άντρα και όχι την τέλεια αγάπη, καθώς το lifestyle είναι αυτό που τα κάνει όλα. Είναι τραγικός ο συνδυασμός της εφηβικής ανωριμότητας και της τόσο ματαιόδοξης κυνικότητας με την οποία κρίνει τους ανθρώπους.

Για την Σάρλοτ δεν έχω λόγια. Αναρωτιέμαι γιατί μένει στην Ν. Υόρκη και δεν πιάνει γίδια σε κανά χωριό. Είναι σαν να έχει ξεπηδήσει από διαφήμιση κονσέρβας του 50. Παράτα τα όλα για έναν άντρα και μετά πάθε κρίση. Όχι, Σάρλοτ μου, ήθελες και το έκανες, οπότε μάθε επιτέλους τώρα που σαρανταρίζεις να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου για τον εαυτό σου. Κατά τα άλλα μαρουλόφυλλο για μυαλό.

Η Σαμάνθα είναι η μόνη με συναισθηματική αυτογνωσία και που ξέρει τι θέλει. Η μόνη που εκφράζεται και είναι ενεργητική σε μια σχέση. Επαγγελματικά βέβαια συμπεριφέρεται σαν κατίνα. Δεν είναι δυνατόν να είναι η δουλειά σου δημόσιες σχέσεις να λες fucking ανά δύο λέξεις, προκειμένου να γίνει η δουλειά σου γιατί έτσι δεν γίνεται ΠΟΤΕ η δουλειά σου.

Τέλος η Μιράντα μας. Γκρινιάζει στον γκόμενο της ότι έχει και μυαλό επειδή πήγαν για σεξοθεραπεία 4 μέρες σε ένα βουνό. Αυτό το κάνεις στο πρώτο έτος, που βγαίνεις από το δωμάτιο για τροφή δεν είναι λόγος να σε πιάσει κρίση στα 40 σου. Έκανε ψυχοθεραπεία παλιά επειδή ένας γκόμενος δεν την πήρε τηλέφωνο. Άμα δεν έχεις πραγματικά προβλήματα και έχεις λεφτά και χρόνο για πέταμα αυτά παθαίνεις.

Ο ΚΟΥΜΠΑΡΟΣ ΤΗΝ ΚΟΥΜΠΑΡΑ

Γενικά δεν κρατάω επαφή με πρώην. Αυτός αποτελεί εξαίρεση. Τον γνώρισα στον γάμο της πρώτης μου συγκάτοικου και "μεγάλης αδερφής" μου που ήταν κουμπάρος, 11 χρόνια μεγαλύτερος αλλά πολύ γοητευτικός. Είχε ΠΟΛΥ υπομονή μαζί μου τους μήνες που ήμασταν μαζί γιατί είχα νεύρα εκείνο το διάστημα - ναι το παραδέχομαι - παρόλ'αυτά έχουμε κρατήσει μια επικοινωνία τηλεφωνική αλλά αρκετά ουσιαστική.
Χθες λοιπόν ήταν μια από αυτές, όπου μιλούσαμε περί ανέμων και υδάτων, και διατυπώνω την θέση "Όλα τα ευτυχισμένα ζευγάρια που ξέρω, είναι αυτά που ο ένας τα φοράει στον άλλον." (τρομάρα μου με τις τοποθετήσεις μου και μένα!) . Και φυσικά βάζω το κερασάκι μου πάνω στην τούρτα, εμμένοντας ακόμα μία φορά να είμαι κατά του γάμου εκ πεποιήθεσεων με αποσπάσματα από Ονορέ ντε Μπαλζάκ και γαρνιτούρα κοινωνιολογικών προσεγγίσεων.
Μετά από μία ώρα και αφού προσπαθώ να του βγάλω με το τσιγκέλι τι έχει και ξεφυσάει μου σκάει ότι "Ε, να... τα ξαναβρήκα με την πρώην μου και τώρα πάμε προς κάτι πιο σοβαρό.." (εδώ χτυπάν καμπάνες, γαμήλιες καμπάνες). Του δίνω τα συγχαρητήρια μου , γιατί του είχε μείνει απωθημένο αυτή η γκόμενα και καλά κάνει το παιδί και την παντρεύεται, (είναι και 35 χρονών άνθρωπος και τον έχει φάει η νύχτα, ο καιρός του είναι, άντε να συμμαζεύεται) και εκεί μου σκάει την βόμβα:
"Θα γίνεις κουμπάρα;"
"Γιατί; Για να κρατήσουμε το ρητό ζωντανό;"
"Όχι, για να είμαστε ευτυχισμένοι!" (βλ. δική μου ατάκα παραπάνω περί ευτυχισμένων ζευγαριών)


Να πω εδώ πως είναι η 1η πρόταση για να γίνω "best woman" που μου γίνεται, έστω και σε ημισοβαρό επίπεδο με κωμικοτραγική σχέση με τον κουμπάρο, καθώς επίσης είναι και 1ος πρώην μου παντρεύεται. Αυτά για την ιστορία. Φυσικά και αρνήθηκα την πρόταση. Δεν μου αρέσει να με αποκαλούν κουμπάρα, πόσο μάλλον να τις παίζω!

Διαφήμιση Φέτας στο Εξωτερικό

ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

Με επισκέφθηκαν μια φίλη και ένας φίλος το ΣΚ που είναι gay στις προτιμήσεις, οπότε τους συνόδεψα σε τσάρκα 7 ωρών σε gay bars και clubs. Το αποτέλεσμα ήταν να γυρίσω με κατάθλιψη το σπίτι ΑΦΟΥ ΟΛΟΙ ΟΙ ΩΡΑΙΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ! Γλυκύτατοι, χαμογελαστοί, με την κορμάρα τους, δεν έχω λόγια! Σε κάποια φάση πρέπει να μου τρέξαν και σάλια πάνω από το κόκκινο κραγιόν, αλλά δεν ορκίζομαι κιόλας. Άνοιξε το μάτι μου πάλι, αλλά ΜΟΝΟ αυτό. Επίσης ένα από τα μαγαζιά έπαιζε ίσως την καλύτερη ηλεκτρονική μουσική που έχω ακούσει τελευταία στην Ελλάδα. Επίσης τα ποτά ήταν πεντακάθαρα. Στο τελευταίο τσιγάρο πριν φύγουμε, έκανα την λίστα μες το μυαλό μου "Να κόψω τις φλέβες μου όταν πάω σπίτι", TICK!

Γενικά μου αρέσουν τα gay bars και ένας λόγος είναι ότι περνάω παντελώς απαρατήρητη εκεί μέσα σεξουαλικά και από τα δύο φύλα οπότε δεν υπάρχει μεγαλύτερη απελευθέρωση για μένα ΚΑΝΩ ΟΤΙ ΘΕΛΩ.

Αλλά αυτό το πράγμα δεν το ξανακάνω στον εαυτό μου, ΠΑΕΙ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕ! Την επόμενη μέρα τους ζήτησα να πάμε σε mainstream club και δεν μου χάλασαν το χατίρι τα καλά μου, αν τις βρήκαν άκρως διασκεδαστικές τις αντιδράσεις μου εκείνο το βράδυ...
(π.χ. χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο επειδή έχω μπροστά μου ολοζώντανο τον Ερμή του Πραξιτέλη και είναι DONT TOUCH η κατάσταση)

Η ΤΡΕΜΗ ΕΙΝΑΙ ΤΑΛΙΜΠΑΝ!

Πρόσφατα φιλοξενήσαμε έναν φίλο μας Καναδό που μένει στο Λονδίνο. Νεκρή ώρα για το εκδρομικό πρόγραμμα η 8 το απόγευμα, ανοίξαμε να δει ελληνική τηλεόραση.

Με το που άρχισε το δελτίο μας ρώτησε αν έπιασε (πάλι) κάπου φωτιά και αν έγινε κάπου βομβιστική επίθεση. Τίποτα από τα δύο φυσικά δεν συμβαίνει Γενάρη μήνα σε τούτη δω την γη, και του εξήγησα ότι μιλούσε για την παγκόσμια οικονομική κρίση εκείνη την στιγμή.

Ακολούθησε μια μεγάλη παύση από μέρος του, καθώς ορθρά συμπαίρανε ο έρμος ο άνθρωπος από το πολύ αγχωμένο τόνο της φωνής της δημοσιογράφου, τα γουρλωμένα της μάτια, το φρύδι να σηκώνεται απειλητικά, και 18.000 άλλοι δημοσιογράφοι να εμφανίζονται σαν σίφουνες στα παράθυρα, λες και το τέλος του κόσμου είναι προ των πυλών.

Το δελτίο του προκάλεσε τόσο στρες που μας παρακάλεσε να το κλείσουμε.
Να πω εδώ πως η Αγγλία είναι η 3η φορά που περνάει οικονομική κρίση μεταπολεμικά (και τέτοιες ειδήσεις ΔΕΝ ακούνε οι άνθρωποι), πως η Ελλάδα δεν θα επιρρεαστεί από την παγκόσμια οικονομική κρίση (αυτοκινητοβιομηχανία ΔΕΝ έχουμε), και πως η κρίση που περνάμε είναι αποτέλεσμα δικής μας κακής οικονομίας τα τελευταία 3ο χρόνια. Μόνοι μας σηκώσαμε τα χέρια και βγάλαμε τα μάτια μας πάλι.

Αυτό εξηγούσα στον Καναδό, και πως έτσι μας τρομοκρατούνε οι ειδήσεις στην ευρωπαϊκή μας Ζιμπάμπουε για να μην αναλάβει κανένα ελληνικό κόμμα τις ευθύνες προεκλογικά.

Πάντα μας φταίει κάποιος άλλος.

LE SURREALISME GRANDE

Γιατί αν σε έχει "βα-φτύσει" ο Dali και επαγγελματικά τον υπέρτατο σουρρεαλισμό ζεις!

Έχεις παραιτηθεί στην εταιρεία (που είχες κλείσει από τον Οκτώβρη να πας) την 4η μέρα γιατί δεν άντεχες. Και δεν θα γκρινιάξω, γιατί σε όσους φίλους κλάφτηκα, άκουσα σκηνικά τύπου "δεν έχω πιει καφέ από τις 7 30 το πρωϊ που έφυγα από το σπίτι μου" και εκεί ένιωσα άσχημα και κακομαθημένη.
Ο κύριος λόγος που έφυγα από το τμήμα αυτού το μεγάλου ομίλου ήταν ζήτημα αξιοπρέπειας και θέμα τιμής. 'Οχι, δεν προσκάλεσα κανέναν σε μονομαχία, ούτε άνοιξα βεντέτα, απλά παραιτήθηκα.
Ως εδώ ΟΚ.
Εκεί που ίδρωσα είναι όταν με πήρε η ιδιαιτέρα του μεγάλου ΜΕΓΑΛΟΥ αφεντικού γιατί ήθελε να μου μιλήσει. Και σκέφτηκα τι μπορεί να έχει να πει σε υπάλληλο που παραιτήθηκε μετά από 3 μέρες. "Ωχ, λέω θα ακούσω κράξιμο".
Με αποκάλεσε με το βαφτιστικό και με ρώτησε αν ξέρω πως υπήρχε και μια τσαρίνα της Ρωσσίας με το όνομα μου. Του απάντησα πως ναι.
"Εσύ όμως δεν μας βγήκες τσαρίνα..." έχω μείνει κόκκαλο που το ψυχανεμήστηκε και του απάντησα ειλικρινά πως όντως είμαι δημοκρατικών πεποιθήσεων και έτσι λειτουργώ.
"Πως θα γίνει να σε κάνουμε εσένα καπιταλίστρια;;;;" (είπε ο μεγαλοκαπιτάλας στον ακαδημαϊκό προλετάριο).

Εν ολίγοις μου πρότεινε να πάμε για καφέ να συζητήσουμε για τις πολλές δουλειές που έχει να κανει μαζί μου.

Πραγματικά έχω περιέργεια να ακούσω τι δουλειές έχουν να κάνουν μαζί ο καρχαρίας με χρυσόψαρο...
Στην τελική εγώ μπορεί να θέλω μια ζωή να μείνω χρυσόψαρο!

Ευχή και κατάρα

Ευχή και κατάρα μου έδωσε ο μπαμπάκας μου για το 2009
"Καλή επαγγελματική σταδιοδρομία
και ΜΑΚΡΥΑ ΑΠΟ ΜΑΛΑΚΕΣ"

Όπως και έγινε. Έχω πήξει στην δουλειά, και δεν υπάρχει κανένας άντρας που να με απασχοληθεί.

Να τολμήσω να συμπεράνω πως ΟΛΟΙ είναι μαλάκες, ή πως οι μη μαλάκες είναι είδος υπό εξαφάνιση. Όχι, όχι, δεν τολμώ, γιατί έχω και φίλους καλούς άρρενες και δεν θέλω να τους δω να βράζουν όλοι μαζί στο ίδιο καζάνι στην κόλαση.

Πάντως αν πιάσει για όλο το 09 η ευχή δεν θα έχω τι να σας γράφω. Δεν θα μου συμβαίνουν αυτές οι σουρεάλ ιστορίες αστικής τρέλας.
Αμήν Πάτερ!

Sweet 24

8 χρόνια από την μέρα που έγινα 16, και δεν κατάλαβα πως πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου, είναι σαν να ναι χθες.

Είμαι το ίδιο κοινωνική και χαμογελαστή και έχω την ίδια δίψα για ζωή με τότε. Και το ίδιο κυκλοθυμική στις διαθέσεις μου. Και κλαίω ακόμα για μικροπράγματα. Και εμφανισιακά ίδια είμαι.

Τα μυαλά μου έχουν αλλάξει.

Μπήκα στον κόσμο των ενηλίκων.

Γράφω τους φίλους μου στο κινητό μου με όνομα και επίθετο, όχι με το παρατσούκλι τους.

Ξέρω πότε γίνεται ανασχηματισμός στην κυβέρνηση και ποιοι μπήκαν υπουργοί.

Πλέον δεν συναντάω κανένα φίλο μου αν έχω σκληρή μέρα στο γραφείο την επομένη. Δεν καλώ κανέναν άντρα στο σπίτι μου αν δεν έχω κάνει γενική πρώτα.

Για την ακρίβεια δεν καλώ κανέναν πλέον στο σπίτι μου, το σενάριο απλά να χτυπάνε το θυροτηλέφωνο για να ανέβουν ακούγεται επιστημονικής φαντασίας.

Με απασχολεί αληθινά η τιμή του πετρελαίου.

Κατάλαβα πως η μαμά μου είναι άνθρωπος με ελατώματα και αυτή και την ξαναγάπησα για την προσωπικότητα της.

Κρίνω τους ανθρώπους από την δουλειά τους.

Όταν βγαίνω δεν θέλω να με ενοχλεί κανένας, ούτε να μου την πέσουν, ούτε με νοιάζει αν το μαγαζί έχει κόσμο, θέλω απλά να περάσω καλά με τους φίλους μου, δεν βγαίνω για να γνωρίσω κανέναν.

Όταν κάποιος που έχει εξουσία πάνω μου λέει κάτι που με ενοχλεί, απλά τον βρίζουμε με τους φίλους μου αργότερα και μπροστά του το καταπίνω, δεν ξεκινάω εξέγερση.

Τώρα ξέρω πως η υγεία είναι το παν.

Πλέον δεν κατηγορώ κανέναν για ότι μου συμβαίνει παρά μόνο τον εαυτό μου.

Μάλλον ακούω την γνώμη των άλλων ασχέτως που μετά θα κάνω πάλι αυτό που θέλω.

Ε, μάλλον είναι καλύτερα να είσαι 24 από το να σαι 16.

Κόπηκε το internet στο γραφείο..

... και από εκεί που δεν ακουγόταν κιχ στο γραφείο και ήμασταν όλοι προσειλωμένοι στα pc μας,
μαζευτήκαμε όλοι πηγαδάκι και αρχίσαμε να μιλάμε μεταξύ μας.

Θα κάνω FACEBOOK.-

εννοώ δικό μου facebook.

Θα πάρω ΟΛΕΣ αυτές τις κάρτες με τίτλους

Quality manager (και από πάνω το ποντιακό επίθετο σε english)
Assurance manager (και επίθετο της κοπέλας σε -ides λες και είναι 3ης γενιάς μετανάστρια στο Σικάγο)
Project manager (τίτλος coca-cola)
Account manager (δεν έχω πτυχίο)
Account handler (ο μπαμπάς μου είχε ΓΕΡΟ μέσο)

και θα βγάλω φωτογραφίες όλα αυτά τα παιδιά που τα βαφτίζουν οι εταιρίες με αυτόυς τους ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΟΥΣ ΤΙΤΛΟΥΣ για να νομίζουν ότι κάτι κάνουν και ΘΑ ΚΑΝΩ FACEBOOK!
Τίτλος και δίπλα η αφεντομουτσουνάρα τους!

Δεν θα είναι τέλειο;

Υ.Γ. Γιατί ΠΟΤΕ και σε ΚΑΜΙΑ εταιρία η γραμματέας του μεγάλου αφεντικού που είναι η μάνα του λόχου και είναι η μόνη που ξέρει τι γίνεται μέσα σε μια εταιρία δεν φαίνεται πουθενά;

Ας μου λύσει κάποιος αυτή την απορία!

HOW MUCH I HATE MARKETING GUYS!!!

Τους μισώ, τους μισώ, τους μισώ!!! Όποιον έχει σπουδάσει marketing και το εξασκεί.

Σε κοιτάν περίεργα επειδή δεν κουβαλάς ΠΟΤΕ ομπρέλα, φοράω σκούφο, και στην τελική ΕΓΩ βρέχομαι, εσύ με το κοστουμάκι σου κύριος ήρθες, κύριος θα φύγεις, τι σε κόφτει;

Σε βρίσκουν αναρχοεφηβάκι στο μυαλό επειδή θες να γράφεις σε λευκές Α4 και όχι σε μπλοκ αφού βρίσκεις περιοριστικές τις μικρές στενές γραμμές για τον γραφικό σου χαρακτήρα.

Στο παίζουνε γλυκούληδες και νομίζουν ότι ψαρώνεις. Έλεος!!!!! Ποσο γλυκός μπορεί να είναι κάποιος που πληρώνεται για να κάνει την ζωή των άλλων δύσκολη;

Νομίζουν ότι δουλεύουν για την ΝΑΣΑ και έχουν το αντίστοιχο τουπέ, ενώ πουλάν αέρα κοπανιστό σε μια χώρα που guess what??? Δεν υπάρχει marketing!!!!

Τα meeting μαζί τους δεν τελειώνουν ποτέ! Ενώ δεν έχουν και τίποτα να πουν. Απλά σου λεν ότι είναι οι καλύτεροι και πόσο μαμάτος είναι ο πελάτης τους.

Στις προσωπικές τους σχέσεις κάνουν ΑΚΡΙΒΩΣ το ίδιο. Πουλάν το εαυτό τους για πρίγκηπες μέχρι να τους φιλήσεις και να γίνουν βάτραχοι.

Τέλος εκτός του ότι πιστεύουν ότι είναι οι μαμάω και δέρνω, ζουν στο δικό τους διαπλανητικό σύστημα που ΝΟΜΙΖΟΥΝ ότι όλοι τους λατρεύουν και πως είναι popular.

Είπα ότι τους μισώ ή το ξέχασα;