Κυριακή, τα μπάνια του λαού

Ναι! Είσαι αποφασισμένη να περάσεις καλά σήμερα. Οργανώνεται το πουλμανάκι της χαράς, όλα τα ζευγαράκια από την πλευρά του καλού σου (σόι, φίλοι, κτλ,)  και  από την δική σου (κολλητή, φίλοι φίλων που έχουν και άλλων φίλων) θα καταλήξουμε όλοι στην ίδια παραλία μέσω της Αγίας Αττικής Οδού.

Απλώνεις πετσέτα και την πέφτεις με freddoccino και τα τσιγάρα σου στην πετσέτα και απολαμβάνοντας όμορφα και ήσυχα το μπλε που διακόπτεται από τους άλλους 3.000 που είχαν την ίδια φαεινή ιδέα με σένα.

Ο καλός σου πάει με τα άλλα αγοράκια να παίξει (σου πετάει κάτι τύπου «θέλω να δω αν είμαι σε φόρμα και αν είναι κάποιος καλύτερος», αλλά είναι σύνδρομο καταδρομέα αυτό, οπότε κάνεις πως δεν ακούς) και εσύ χαίρεσαι γιατί μόλις κατέφτασαν οι δικές σου φιλεναδίτσες. Τι καλά!

Μετά από μία ώρα και αφού η συζήτηση έχει πάρει φωτιά – το ίδιο και τα φτυάρια μας – και φωνάζουμε τόσο που ξεχάσαμε ότι έχουμε κόσμο γύρω μας, τσιροκοπάει ο δίπλα και συνειδητοποιούμε ότι  δεν είμαστε μόνες  μας.

-       ΠΩ!!! ΜΑΚΑΚΑ ΤΟ ΕΙΔΕΣ ΑΥΤΟ;

Πέρασε το μπαλάκι με 40km/h και έσπασε τον καφέ ενός παιδιού που καθόταν στην άλλη άκρη της παραλίας.

Γελάμε κάτω από τα μουστάκια μας όλες και συνεχίζουμε. Μετά από λίγο ο παραδίπλα (ξέρεις είναι αυτά που βλέπουν τα πρώτα τραπέζια και μεταδίδονται από στόμα σε στόμα και σε εμάς τους πίσω):

-       ΜΑΚΑΚΑ του φύγε η ρακέτα σφαίρα και έσκασε δίπλα στο κεφάλι ενός παιδιού. Νεκρός για εκατοστά θα ταν.

Σταματάμε την κουβέντα και αναζητάμε με τα μάτια μας τον killer της παραλίας. Εμείς και οι υπόλοιποι 3.000.

-       ΝΑ! Αυτός εκεί με το μαύρο μαγιώ, (συνεχίζει o speakerman)

Και παγώνουμε όλες και όλοι στην παρέα.

Και εκεί παίζει το τραγούδι για μένα: «Αυτός ο άνθρωπος αυτός, ήταν ο άλλος μου εαυτό, ήταν το άλλο το μισό από το μισό μου».

Και γιατί ίσως θα πρεπε να του πάρεις τα κουβαδάκια του για να παίζει άλλη φορά στην παραλία. Πιο ασφαλές...

Πενταήμερη VS biz. trips

- Πως είναι το ξενοδοχείο; ρωτάει η κολλητή σου.

- Τέλειο! Πενταήμερη χωρίς σπασίκλες! 

Γιατί τώρα είναι δίκλινο ενώ είσαι μια ψυχή, (όχι ΟΛΕΣ μαζί επειδή αγαπιόμαστε)

'Εχεις το αχούρι της έφηβης αλλά όλοι σε σέβονται και σου μιλάν στον πληθυντικό (αφού μεταμφιέζεσαι σε γιάπισσα κάθε πρωί),

Καλείς όποιο γκομενάκι θες, δεν τρέχεις στα γκαζόν και στις πισίνες για να τον βρεις,

Μπαίνεις ότι ώρα θες για μπάνιο (αφού το πάρτυ που δεν τελειώνει ποτέ δεν γίνεται στο δωμάτιο σου),

Σκας μύτη (μετά από ποτάρες) στις μικρές ώρες για το κλειδί σου και ο receptionist σε θαυμάζει για την εργατικότητα σου (λολ!)

Τέλος και κυρίως, σε πληρώνουν γιατί νομίζουν ότι περνάς άσχημα και 

δεν πληρώνεις γιατί νομίζεις ότι περνάς καλά.

Ελπίζω ποτέ κανένα αφεντικό να μην διαβάσει τα παραπάνω.

O Kάφρος και ο Καφρίλος

Επιτέλους!!! Τον βλέπεις μετά από 8 ολόκληρες μέρες!!!

- Πως πέρασες, καλέ μου, στο νησί με τον φίλο σου;

- Ε...(το λέει και βαριέται, κάθεται και λίγο πιο άνετα πίσω στον καναπέ).

  Τα κλασσικά.. ΓΚΟΜΕΝΕΣ, φαγητά, ποτά, έξω, μπάνια, έξω,.... ξέρεις τώρα...

Αναρωτιέσαι αν ακούς καλά, πείθεις τον εαυτό σου ότι κάνει πλάκα και του γελάς πονηρά, περιμένοντας να γελάσει και αυτός.

-ΤΙ; Ρωτάει σαστισμένα. Γιατί γελάς;

Εκεί καταλαβαίνεις πόσο ηλίθια είσαι για το υπέροχο ρομαντικό μήνυμα που του έστειλες, για το γκομενάκι που δεν φλέρταρες, και γιατί έχεις μείνει μουδιασμένη με ένα χαμόγελο από την προηγούμενη σκηνή. Μετά, γεμάτος αγνό ενδιαφέρον σε ρωταέι αν έχεις κάτι. Και σε εκείνο ακριβώς το σημείο, το αστρικό σου σώμα του δίνει μπουνιά.