Πριν από 1 χρόνια
31.5.11
Turn off that fucking light!
Ώρα 10:52 μ.μ. στο δυτικό χωρίο και όπως σε όλες τις βόρειες χώρες έτσι και εδώ βιώνουμε το λυκόφως. Γενικά το φως είναι πιο σκληρό εδώ από ότι στην Ελλάδα. Καίγομαι πανεύκολα και γεμίζω πανάδες. Μου έχει σπάει τα νεύρα. Το πρώτο φως μπαίνει από τα "πατζούρια" κατά τις 3:3ο το πρωί και απλά με αποσανατολίζει μου γ***άει το σύστημα και καταλήγω να κοιμάμαι ΜΟΝΟ μέρα. Τον χειμώνα 3 το μεσημέρι ήταν βαθύ σκοτάδι γιατί μας έκανε και βαρύ χειμώνα. Και όπως συζητούσα με έναν φίλο, μάγκες είναι άλλο πράγμα να στο λέω και άλλο να το ζεις. Όχι ότι η Ινδία είναι το τέλειο που νυχτώνει για πάντα στις 6 αλλά, ναι, θεωρώ πως στην Ελλάδα είναι τέλειο. Και έχουμε άλλον έναν μήνα μπροστά μας....
23.5.11
He played the blues
Δεν μπορώ να κλάψω πλέον. Δεν έχω και κάτι για να κλάψω.
Αλλά σαν ακίδα στο χέρι που και που με τρώει να το ξύσω για να δω αν πονάει. Σχεδόν το δημιουργώ.
Και δεν χρειάζεται να απολογηθώ και για τίποτα γιατί όλα είναι θέμα "πλαισίου".
Κουρασμένη έμεινα για δείπνο στο καινούργιο τους σπίτι. Χωρίς να μιλάμε. Μόνη αυτή - πάντα αναρωτιόμουν πως την κάνει παρέα- μιλούσε για άσχετα. Αφήσαμε την σιωπή να την ηρεμήσει και χάζευα τα κεριά που είχε ανάψει. Ποτέ δεν θα μου το συγχωρούσε που τον φίλησα. Είπε πως ευχόταν να είναι σαν και εμένα. Την αγνόησα γιατί εννοούσε το αντίθετο. Πως αντέχω να ζω με τον εαυτό μου.
Και άλλο κρασί μετά το γλυκό. Βγήκαμε στον κήπο να δούμε τα φώτα σαν να τον αποχαιρετούσαμε. Σίγουρα δεν υποψιάζεται τίποτα εκεί μακρυά. Όλοι ξέραμε πως ήταν πια αργά και η ευκαιρία χάθηκε. Βυθισμένοι ο καθένας στα δικά του και η απουσία φαινόταν ανάγκη, ξεχνώντας ότι ήταν επιλογή. "Δεν πειράζει" είπα στον εαυτό μου όπως πάντα. "Σε κάποια άλλη ζωή."
Δεν έχω καθόλου παιδεία στα blues, αλλά ανοίγουν αυτή την πόρτα στο συναίσθημα για να περάσω στην άλλη όχθη και να τα δω όλα σε retrospective, σαν ταινία, σαν να ξυπνάει ο διπολικός μου εαυτός.
Στον φίλο μου Γ. που μας άφησε ένα χρόνο πριν και ποτέ δεν τον ξεχάσαμε.
Αλλά σαν ακίδα στο χέρι που και που με τρώει να το ξύσω για να δω αν πονάει. Σχεδόν το δημιουργώ.
Και δεν χρειάζεται να απολογηθώ και για τίποτα γιατί όλα είναι θέμα "πλαισίου".
Κουρασμένη έμεινα για δείπνο στο καινούργιο τους σπίτι. Χωρίς να μιλάμε. Μόνη αυτή - πάντα αναρωτιόμουν πως την κάνει παρέα- μιλούσε για άσχετα. Αφήσαμε την σιωπή να την ηρεμήσει και χάζευα τα κεριά που είχε ανάψει. Ποτέ δεν θα μου το συγχωρούσε που τον φίλησα. Είπε πως ευχόταν να είναι σαν και εμένα. Την αγνόησα γιατί εννοούσε το αντίθετο. Πως αντέχω να ζω με τον εαυτό μου.
Και άλλο κρασί μετά το γλυκό. Βγήκαμε στον κήπο να δούμε τα φώτα σαν να τον αποχαιρετούσαμε. Σίγουρα δεν υποψιάζεται τίποτα εκεί μακρυά. Όλοι ξέραμε πως ήταν πια αργά και η ευκαιρία χάθηκε. Βυθισμένοι ο καθένας στα δικά του και η απουσία φαινόταν ανάγκη, ξεχνώντας ότι ήταν επιλογή. "Δεν πειράζει" είπα στον εαυτό μου όπως πάντα. "Σε κάποια άλλη ζωή."
Δεν έχω καθόλου παιδεία στα blues, αλλά ανοίγουν αυτή την πόρτα στο συναίσθημα για να περάσω στην άλλη όχθη και να τα δω όλα σε retrospective, σαν ταινία, σαν να ξυπνάει ο διπολικός μου εαυτός.
Στον φίλο μου Γ. που μας άφησε ένα χρόνο πριν και ποτέ δεν τον ξεχάσαμε.
22.5.11
Ποιος φοβάται μια τρίχα;
Όλοι μας είμαστε διαφορετικοί από τις οικογένειες μας. Εγώ νιώθω εξωγήινος. Αν σε μεγαλώσουν ως το όμορφο, πάντα θα πιστεύεις ότι είσαι όμορφος/η, ακόμα και αν γυρνάς σα το λέτσι. Και αν έχεις και κανα δυο κολλητούς, make-up artists, φωτογράφους και στυλίστες λίγο δύσκολο να ξεφύγω από τα χέρια τους λόγω ακαδημαϊκού φόρτου και να μην εποφεληθώ από τα δώρα τους.
Το Πάσχα η γιαγιά μου ζήτησε να της κάνω αποτρίχωση στο πρόσωπο. Η γιαγιά ήταν πολύ όμορφη στα νιάτα της, και η αλήθεια είναι πως καμιά από τις κόρες της δεν της έμοιασε. Την αγαπάω την γιαγιά μου και συγκινήθηκα που ντρεπόταν να πάει στην εκκλησία για τις τρίχες που έβγαλε στο πιγούνι. Κάθησα και την καθάρισα αν και μου κόπηκε λίγο η όρεξη.
Το προηγούμενο βράδυ μου ζήτησε η θεία μου να της κάνω αποτρίχωση. Την αγαπάω την λατρεύω αλλά μόνο αρχίδια δεν της έχουν φυτρώσει και η μαλακία είναι ότι την γνώρισε και ο Εργένης και τώρα το βρήκαμε "Σαν την θεία σου την ... θα γίνεις." Ήταν θεά στα νιάτα της αλλά τώρα με μπεγλέ
ρι, ανοιχτά πόδια, σκεμπέ και να καθαρίζει τα δόντια με τα νύχια με κανα ρέψιμο να σπάει την μονοτονία,ε... θέλει πολύ προσπάθεια να το πιστέψει κανείς.Το κακό δεν άργησε να τριτώσει και μου ζήτησε και η μαμά μου να της κάνω αποτρίχωση που πραγματικά πόσο την έχω κράξει για το θέμα αποτρίχωση και δεν μου έχει μοιάζει καθόλου. Φυσικά δεν τολμώ να την συγκρίνω με τις δύο προηγούμενες αλλά πως περιμένει να βρει γκόμενο μετά; Το πολύ πολύ να της την πέσει καμιά κατσίκα που την πέρασε για τράγο.
Νόμιζα πως δεν έμοιαζα στο σόι της μάνας μου. Είμαι χλωμή προς το ροζ με φακίδες και ακόμα και τα φρύδια μου είναι ελάχιστα σε σημείο που δεν τα βγάζω πλέον. Μέχρι που είδα ΜΙΑ ΤΡΙΧΑ ΣΤΟ ΠΗΓΟΥΝΙ ΜΟΥ. Με έχουν βρει πολλά δεινά ανά περιόδους. Ακμή, αύξηση βάρους, άσπρισμα μαλλιών από το άγχος, ράμματα στο πρόσωπο αλλά αυτό πραγματικά δεν μπορούσα να το αντέξω καθώς απλά το ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ.
-Που να δεις και κάτι θείες της γιαγιας σου λέει η μάνα μου μεταξύ αστείου και αηδίας ΜΟΥΣΙΑ κανονικά είχαν.
-Άστα... συμπληρώνει η γιαγιά και κουνώντας το χέρι.
Ένιωθα το εγκεφαλικό να έρχεται καθώς έβλεπα τον εαυτό μου μετά από 30, 51 και τώρα 71 χρόνια μετά να πηγαίνω στον μπαρμπέρη να με ξυρίσει κάθε πρωί.
Γενικά κριτικάρω και τις γυναίκες που δίνουν χιλιάδες ευρώ για αποτρίχωση στα φρύδια ας πούμε και γενικά η κοινωνία μας έχει γίνει ΤΡΙΧΟΦΟΒΙΚΗ.
Και για να μην βρίζουμε το σόι μας γιατί φταίει για πολλά αλλά όχι για όλα, η τριχοφυΐα είναι θέμα ορμονών (οκ, όλοι αυτό ξέρουν), αλλά και γονιδιακό, και έχει άμεση σχέση με το άγχος, όπως και με την έλλεψη βιταμινών συμπλέγματος Β και ασβεστιου, ακριβώς όπως και στην οστεοπόρωση που και με αυτή έχουμε ευλογηθεί στην οικογένεια.
Εγώ πάντως έκλεισα ραντεβού για αποτρίχωση lazer. Όχι για μια και μοναδική τρίχα το πηγούνι βρε, για το μπικίνι.... αλλά από κάπου πρέπει να ξεκινήσει κανείς όπως λέει και μια βραζιλιάνα φίλη μου!
("Τρίχες" που θα έλεγε ο Νίτσε.)
(Γενικά όλο αυτό που έγραψα είναι "τρίχες" και είναι θλιβερό αλλά όταν σε έχουν πείσει ότι είσαι όμορφο και δεν το πιστεύεις πραγματικά, δύσκολα μιλάς για τέτοιες φρίκες)
5.5.11
Professional strengths: Blowjob
Δεν ξέρω αν έχω εκφράσει και από το βήμα του βλογ τούτου, πόσο πολύ μου την σπάνε οι Αμερικανοί (και από μόνοι τους ως υπάρξεις αλλά και) με τον τρόπο που παρουσιάζουν και πουλάνε τον εαυτό τους και την δουλειά τους.
I AM FUCKING AMAZING
Και το έγραψα και μικρό σχετικά γιατί αυτοί το γράφουν στο μέτωπο πριν ξεκινήσουν να μιλάνε βλακωδώς και χωρίς να έχουν ιδέα τι ξερνάει το ρημάδι τους.
Η νέα τάση λοιπόν που έχει αρχίσει να φτάνει και στην Ευρώπη από την καταραμένη γη που να μην σώσουν (Οκ, οι συγγενείς μας να σωθούνε, εννοείται αυτό, μην τσατίζεσαι) είναι να βάζεις 5 ή 10 λέξεις στο βιογραφικό σου για να υποστηρίξεις ακόμα περισσότερο γιατί είσαι η κόρη ή ο γιος του κυρίου Γαμάω.
Παραθέτω από αληθινό CV:
Leader/Decision Maker Team Builder Organizer/Planner Communicator/Trainer
Facilitator/Motivator Problem Solver Marketing/Sales Turnaround/Startup
Σιγά Μαντάμ.. Και τότε πως είναι η Ομπάμα ακόμα στην προεδρία και δεν σε έχει ανακαλύψει κανείς ακόμα;
Υ.Γ. Πρέπει να το κάνω, οπότε κάθισα και σκέφτηκα. Ακόμα το σκέφτομαι. Έγραψα τρία με το ζόρι.. Πάω για τσιγάρο...Υ.Γ. 2
Υ.Γ. Εξαιρούνται 2 φίλες μου από Ν.Υ.
2.5.11
Αγαπητέ Κε Θεόδωρε Πάγκαλε
Αγαπητέ Θεόδωρε Πάγκαλε,
Πιστεύω ότι με την ανωνυμία μου δεν υποθάλπτω την δημοκρατία. Δεν έχω δικτατορικές καταβολές από την οικογένεια μου. Επίσης δεν είμαι ακροδεξιά.
Αντιθέτως Θεόδωρε Πάγκαλε, είσαι ρατσιστής "Πληρώνουν Αλβανούς για να μου επιτίθενται", ανθέλληνας «Μήπως να λέγαμε πως την σημαία την πήρε ο αέρας;»(Ίμια), «Οι Μακεδόνες μπορούν να χρησιμοποιούν όποιο όνομα θέλουν» (αναφερόμενος στους Σκοπιανούς), κακός ψεύτης «Μαζί τα φάγαμε.», πολυέξοδος για την χώρα (πληρώνω τα MAT να σε προστατεύουν για να φας τα κοψίδια σου), κακός πολιτικός, ντροπή και καταστροφή για την χώρα.
Είσαι και εσύ φονιάς του αγέννητου στην Κερατέα.
Αν ζούσαμε σε σοβαρή χώρα και υπήρχε κράτος δικαίου η θέση σου θα ήταν τώρα στην φυλακή.
Παραιτήσου.
Drama Queen
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_23/04/2011_439985
Η ενημέρωση και οι εφημερίδες στην εποχή των blogs
Tου Θεοδωρου Παγκαλου*
Εχει πλέον ζωτική σημασία να ανοίξει ένας δημόσιος διάλογος για ένα θέμα που απειλεί τη δυνατότητα ελεύθερης έκφρασης, αλλά και κριτικής της εξουσίας και συνεπώς τον χαρακτήρα και το μέλλον της Δημοκρατίας μας.
Τα ανώνυμα blogs είναι σαν να γράφεις νύχτα στους τοίχους ένα καινούργιο σύνθημα κάθε 10 λεπτά, χωρίς να σε βλέπει κανείς και χωρίς, φυσικά, να υπογράφεις. Αυτή, ακριβώς, η ανωνυμία μετέτρεψε τα blogs από έμβλημα της ελευθερίας της έκφρασης και αδιαμεσολάβητης επικοινωνίας, στο απόλυτο σύμβολο του πιο ακραίου λαϊκισμού και συνωμοσιολογίας. Οσο πιο απίθανη, όσο πιο μυστικιστική, όσο πιο παράλογη, όσο πιο πολύ απευθύνεται στους πιο ανομολόγητους φόβους του ασυνείδητου, τόσο πιο μεγάλες πιθανότητες έχει μια θεωρία συνωμοσίας να εξαπλωθεί σε χιλιάδες mail μέσω της μεθόδου chain-mails.
Η ανωνυμία των blogs δικαιολογείται με το επιχείρημα του φόβου: ο απλός πολίτης γράφει ανώνυμα γιατί (υποτίθεται ότι) η εξουσία καραδοκεί για να τον κυνηγήσει. Ετσι καλλιεργείται η ρουφιανιά και καθαγιάζεται η μαύρη κουκούλα. Οποιοσδήποτε μπορεί ανώνυμα να γράφει ό,τι θέλει χωρίς να έχει καμία ευθύνη ούτε γι’ αυτό που γράφει ούτε για τον τρόπο που το γράφει. Ο δημόσιος λόγος των blogs είναι ο χειρότερος βιαστής της ελληνικής γλώσσας. Εξαντλείται, πολλές φορές, στα βασικά ρήματα (κατά προτίμηση όσα έχουν σχέση με σεξουαλικές πράξεις) και τις συνήθεις βρισιές.
Πλεονέκτημα των blogs (ανώνυμων και επώνυμων) είναι η αμεσότητα της πληροφορίας. Μέσα σε ελάχιστα λεπτά από το συμβάν μπορούν να δημοσιοποιήσουν την είδηση. Σε συνδυασμό με τις κάμερες των κινητών τηλεφώνων έχει, έτσι, αλλάξει και η ίδια η φύση του «δημόσιου γεγονότος», δηλαδή του γεγονότος που αξίζει να απασχολήσει την κοινή γνώμη. Και αυτό συμβαίνει διότι τα blogs δεν μπορούν να αξιολογήσουν ένα γεγονός ούτε να αντισταθούν στις φήμες αφού αυτές τα τρέφουν. Η πρόσφατη απεργία του Τύπου ανέδειξε ακριβώς αυτή τη διάσταση, αφού ελλείψει εφημερίδων όλοι στράφηκαν σ’ αυτά για να μάθουν νέα με αποτέλεσμα να οργιάσουν κάθε είδους φήμες. Γι’ αυτό και όσες εφημερίδες κινούνται στη λογική των ανώνυμων blogs διαπράττουν στρατηγικό λάθος, όπως κάνουν και όσοι δημοσιογράφοι γράφουν άρθρα κάνοντας συρραφή πληροφοριών από τα blogs. Ο Τύπος δεν απειλείται από τα blogs, αν επιμείνει στις αναλύσεις και τη διασταύρωση των γεγονότων παρέχοντας έτσι αξιόπιστη και έγκυρη πληροφορία.
Ο Δούρειος Ιππος που οδηγεί στην καταστροφή εφημερίδων είναι η εσχάτως αποκτηθείσα συνήθεια, ειδικά νεαρών δημοσιογράφων, οι οποίοι αντιμέτωποι με τον τρόμο της λευκής σελίδας (ή, μάλλον, της λευκής οθόνης του υπολογιστή), καταφεύγουν στην άκριτη συρραφή «ειδήσεων» από τα blogs για να γράψουν το «άρθρο» τους. Δυστυχώς, τον εξευτελισμό αυτό, εσχάτως, έχουν υποστεί και ιστορικές εφημερίδες. Είναι η συνέχεια της νέας μόδας στα πανεπιστήμια, να συγγράφονται επιστημονικές εργασίες με πηγή τη Wikipedia.
Ετσι, όμως, οι εφημερίδες δίνουν εκ των υστέρων στα ανώνυμα blogs αυτό ακριβώς που τους λείπει για να κυριαρχήσουν και να επιβάλλουν τις αντιλήψεις τους. Εγκυρότητα και αξιοπιστία. Αυτοεξευτελιζόμενος ο Τύπος με τέτοιο τρόπο, αυτοκτονεί. Αυτοκτονεί από ραθυμία και από την αποδοχή της ήσσονος προσπαθείας. Αυτή είναι η πραγματική απειλή. Διότι όποιος φλερτάρει με τον Διάβολο τελικά θα υποκύψει σ’ αυτόν.
Τα ανώνυμα blogs ελάχιστη σχέση έχουν με την δημοσιογραφία των πολιτών. Συνήθως, πίσω τους κρύβονται συγκεκριμένοι «δημοσιογράφοι» που διακρίθηκαν και διακρίνονται για οτιδήποτε άλλο εκτός από τη δημοσιογραφία. Ηδη παράγουν μια ολόκληρη γενιά «δημοσιογράφων» που θεωρούν την ηθική και τη δεοντολογία κάτι κακό και εντελώς άχρηστο. Προτιμούν να πλουτίσουν εκβιάζοντας μέσω του γνωστού κύκλου: η είδηση πρώτα δημοσιεύεται στο δικό τους «δέντρο» ανώνυμων blogs (έτσι βλέπεις το ίδιο κείμενο σε 20 blogs), μετά περνά σε κάποια περιθωριακή εφημερίδα και μετά σε κάποιο παράνομο τηλεοπτικό σταθμό. Η επιτυχία τους είναι όταν τη δουν γραμμένη σε κάποια έγκυρη εφημερίδα.
Η πλήρης ανομία στον χώρο της ενημέρωσης, συμβατικής και ηλεκτρονικής, έχει μετατρέψει τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σε ένα «πλυντήριο» για το ξέπλυμα μαύρου χρήματος που μόνο με το ποδόσφαιρο μπορεί να συγκριθεί.
Σήμερα, το καλύτερο δίκτυο blogs (πάντα ανώνυμο) το διαθέτουν διάφοροι εκβιαστές και οι ακροδεξιοί που δεν έχουν αποδεχθεί τα κοινοβουλευτικά πλαίσια. Και αυτό γίνεται στο όνομα της ελευθερίας της έκφρασης. Το υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο δεν υποχρεώνει ούτε καν την αναγραφή του ονόματος του διαχειριστή ενός blog. Αν κάποιος κερδίζει τελικά από την ανωνυμία είναι οι εκβιαστές, όχι οι πολίτες. Τα ανώνυμα blogs δεν είναι «δημοσιογραφία των πολιτών», αλλά «δημοσιογραφία των εκβιαστών». Η δημοκρατία βασίζεται στην ισηγορία, την ισονομία και την παρρησία. Χωρίς παρρησία δεν υφίσταται ούτε πραγματική ούτε ηλεκτρονική εκκλησία του δήμου, αλλά ένα πλήθος φοβισμένων πολιτών που χειροκροτούν κάθε φορά που τα «λιοντάρια» ξεσκίζουν κάποιον, όχι γιατί τους αρέσει το θέαμα, αλλά γιατί ανακουφίζονται που δεν είναι οι ίδιοι το θύμα.
* Ο κ. Θεόδωρος Πάγκαλος είναι αντιπρόεδρος της ελληνικής κυβέρνησης.
1.5.11
Αγόρια ιππότες, κορίτσια μαύρες κότες
Η μαλακία με την "ερώτηση" στο facebook είναι πως αέναες διαμάχες αναζωπυρώνονται όπως αυτή μεταξύ αγοριών και κοριτσιών. Και φυσικά πάντα υπάρχει ο μαλάκας που δεν είναι 7 αλλά 27, το μοσχάρι και ασχολείται. Συμπέρασμα: αυτός ο παλιός μου συμμαθητής σίγουρα δεν πηδάει..&-
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
