30.7.09

Σαν το κλεμμένο δεν έχει

Εδώ και μέρες διαβάζω άλλα blogs, αλλά δεν μπορώ να κάνω comment παρά μόνο σπάνια και δεν μπορώ καν να απαντήσω στο δικό μου. Συγχωρέστε με. Η εξήγηση εδώ.


Από αυτό το βήμα θα ήθελα να ευχαριστήσω δημόσια τον γείτονα μου dlink που έναν ολόκληρο χειμώνα ευγενικά – και εν αγνοία του - μου προσέφερε λίγη ταχύτητα από την σύνδεση του, οπότε μου επέτρεψε να έχω σωστή καταναλωτική συμπεριφορά απέναντι στην εταιρία που μαλακιζόταν και με τα δύο χέρια για μήνες μέχρι να μου βάλει ίντερνετ. Ορκίζομαι πως δεν κατέβασα τραγούδια ή οτιδήποτε άλλο παρά μόνο κάτι pdfάκια που χρειαζόμουν , ε, και μερικές βιντεοκλήσεις μέσω skype, msn και gmail, αλλά κατά τα άλλα δεν τον εκμεταλλεύτηκα.

Επίσης τους γείτονες στο σπίτι της μαμάς μου, όχι τόσο εγκάρδια βέβαια γιατί το σήμα τους ήταν αμυδρό και έπρεπε να βγαίνω στο μπροστά μπαλκόνι για να πιάσω σήμα, και λαστ μπατ νοτ λιστ τους Γερμανούς γείτονες στο εξοχικό της μαμάς, που μας χτύπησαν μια ωραία πρωία το κουδούνι για να μας πουν να μην βάλουμε ίντερνετ γιατί μπορούμε να παίρνουμε από το δικό τους. Καλοί άνθρωποι. Κι ας μας πήραν τον Ο.Τ.Ε. για μια φέτα Broetchen, δικός μου ήταν;

Και έρχομαι σήμερα, αγαπητοί συνμπλόγγερς να σας πω ότι σε σπίτι που πληρώνει την συνδρομή του και τους φόρους του και τα πάντα όλα του, δεν μπορώ να κάνω COMMENT εδώ ΚΑΙ ΜΕΡΕΣ!

Απελπίστηκα τόσο που σκέφτηκα να ακυρώσω τις διακοπές μου (σιγά μην σου πω που, το έχω γρουσουζιά) και να κάνω τάμα στην Παναγία της Τήνου η αθεόφοβη για ένα τόσο δα javascript αρχειάκι δλδ, που σιγά δλδ πόοοοοση ώρα κάνει πια για να ανέβει; (Μπουσουλώντας, 11 το πρωί, 15αύγουστο)

Σκέφτηκα πως είναι θεία δίκη μετά από τόσο ίντερνετ που λεηλάτησα να μην μπορώ να μπω στο blogger.com τώρα που έχω δικό μου (ας πούμε). Αλλά μετά θυμήθηκα την χθεσινή είδηση πως συμμάχησαν η Microsoft (ο διάολος ο ίδιος) με την Yahoo (εταιρία για 14χρονα και χαζούς) κατά της πολυαγαπημένης μου Google.

Ο βλαμμένος δε ο Firefox που τον λάτρευα όταν πρωτοξεκίνησε αλλά τώρα απλά έχει καταντήσει ελαφρώς καλύτερος του Explorer μου βγάζει το μπλε πλαίσιο επάνω στο url και προσπαθεί προσπαθεί και δεν καταφέρνει εδώ και μέρες να μπει.

Οπότε ας βρίσουμε με ένα στόμα και μια φωνή όλοι τα πανηλίθια windows που αγοράζουμε λογισμικό adobe και δεν εκτελείται το πρόγραμμα και δεν ξέρουν γιατί, την μαλακισμένη την Microsoft που ξέρει την μάρκα από τα βρακιά μας και αγχώνεται ότι είμαστε κατάσκοποι γιατί είναι στα κινέζικα (Τζίσας! που θα’λεγε και η γιαγιά μου στο χωριό) και φυσικά τον αποτυχημένο Κούγια της Αμερικής Bill Gates.

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΖΟΥΝ ΗΛΙΘΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;


Υ.Γ.1 Αυτό το ποστ το έγραψα στο word και περίμενα πότε θα έχει την καλή διάθεση το blogger να ανοίξει, αλλά ω του θαύματος τα βρισίδια μου πιάνουν σαν ευχές και έστρωσε η κατάσταση ευθύς αμέσως.


Υ.Γ.2 Όποιος θιχτεί /είναι φανατικός / έχει μετοχές / είναι ο Bill Gates, ας πάει να κάνει σεξ καλύτερα και όχι comment σε αυτό το post γιατί πάλι θα στραβώσει η κατάσταση και θα του ευχηθώ κάτι άσχημο γιατί δεν θα μπορώ να του απαντήσω.

29.7.09

"Έγκυος αυχένας φέρνει στον κόσμο μικροκρυστάλλους

Μετά από μια υπέροχη μέρα που έλιωσα στην πισίνα, διάβασα όλα τα περιοδικά για τα νέα είδη εντόμων στον Aμαζόνιο, κατέστρεψα το περιβάλλον με τόσο λάδι που έβαλα, γυρίσαμε σπίτι το βράδυ, έκανα καρμπονάρα και δεν έφαγα γιατί κάπως δεν αισθανόμουν καλά, προχώρησα το παζλ μου αλλά σταμάτησα γιατί με πόνεσε ο αυχένας, ξάπλωσα και άργησα να γυρνάνε όλα. ΌΟΟΟΟΛΑΑΑ.... Η θερμαντική απλά με έκανε να τσιρίξω από το τσούξιμο και να τρέξω σαν την δαιμονισμένη να ξανακάνω μπάνιο να το βγάλω από πάνω μου αυτό το πράγμα, ο "εργένης" να νομίζει ότι είναι αυθυποβολή επειδή δεν περνάω καλά εδώ που ήρθα, και να βγάζω σάλια από το στόμα από την ναυτία χωρίς την δύναμη να κάνω εμετό.
Σε χαμηλό φωτισμό στούκαρα στους τοίχους και η ημικρανία βαρούσε αδιάκοπα, οπότε πήγαμε στο νοσοκομείο. Το αστείο είναι ότι φαινόμουν σαν μην έχω τίποτα. Μόλις βέβαια περιέγραψα στους γιατρούς στα επείγοντα τι έχω το πήραν αρκετά σοβαρά. Στα επείγοντα με βάλαν ανάμεσα σε έναν παππού βοσκό ο οποίος ξερνούσε αδιάκοπα και έναν Ρουμάνο φυλακισμένο στις αγροτικές φυλακές.
"Μένεις εδώ;" "Όχι"
"Είσαι έγκυος;" "Όχι..." (Εκτός αν ξέρεις κάτι εσύ και ψάχνεις να μου το πεις με τρόπο)
"Δεν υπάρχει περίπτωση εγκυμοσύνης δλδ;" "Από όσο ξέρω όχι." (Γιατρός είσαι κάνε μου τεστ να ησυχάσεις."
Έρχεται ο νοσοκόμος ο οποίος ήταν ένας καθυστερημένος σπαστικός με τικ. Και φαντάσου αυτόν τον άνθρωπο να σου στοχεύει φλέβα. Δεν άντεχα να βλέπω. Στόχευσε 5 φορές και κατάφερε να μου πονέσει μέχρι πάνω το χέρι. Μου βάζουν ορό και με αφήνουν στην ησυχία μου.
Ο παππούς να φωνάζει "ΈΕΕεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεει" κάθε φορά που του ερχόταν εμετός ,κάθε μισό λεπτό δλδ, και ο φυλακισμένος να κάθεται ήσυχος για να μην τον στείλουν στην Αθήνα αλλά ο μπάτσος που τον συνόδευε να κόβει βόλτες.
Έρχεται ο σπαστικός με μια ένεση και μου λέει "Γυρίστε μπρούμυτα παρακαλώ!". Εκείνη την στιγμή θυμήθηκα τι εσώρουχο φορούσα, ένα δαντελωτό διχτάκι κεντημένο που μόνο βρακί δεν το λες καθώς είναι όλα στην φόρα και το μαυρισμένο κωλαράκι μου με τις κρέμες, λάδια, κτλ, που το πλακώνω διαρκώς σε κοινή θέα όλων αυτών + των 5 γιατρών στα επείγοντα + του όποιου άλλου έμπαινε αλλά κυριώς σκέφτηκα ότι μετά θα του έδινα μπουνιά από τον πόνο που θα μου προκαλούσε ο αγαρμπάνθρωπος. Και έτσι άρχισα να κάνω την σπαστική και εγώ.
"Αχ, όχι, δεν υπάρχει περίπτωση, δώστε μου να πιω ότι θέλετε αλλά όχι αυτό, έχω ψυχολογικό με τις βελόνες, κλαψ, κλαψ, θέλω την μαμά μου....."
"Είναι εντολή!" μου λέει κουνώντας απειλητικά την ένεση.
Και εκεί αποφάσισα να τα παίξω όλα για όλα και να στριγκλίσω και να κλάψω προκειμένου να το αποφύγω. Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να το τραβήξω πολύ γιατί είχα ήδη ζαλίσει το κεφάλι του γιατρού, ο παππούς και ο φυλακισμένος είχαν βγάλει τον σκασμό και είχαν στήσει για να δούνε τι θα γίνει, οπότε γρήγορα έδωσε την συναίνεση του να μου το βάλουν στον όρο. Τόσο μπούφοι! Δηλαδή ήταν τόοοοσο δύσκολο να το σκεφτούν από την αρχή!
Ξαναέρχεται η γιατρός "Αυτό που σε ρώτησα πριν...." με κοιτάει με νόημα "η απάντηση είναι όχι;;;". Στο τέλος θα με κάνεις να το πιστέψω ότι είμαι μου ήρθε να της πως αλλά κρατήθηκα και της απαντάω "Κοίτα η περίοδος μου τελειώσε πριν από 10 μέρες, εάν είμαι τότε, τι να πω...". "Καλά, καλά" μου λέει και με στέλνει για ακτινογραφίες.
Η ακτινατζού δεν πρωτοτύπισε διόλου και στο "Μήπως..." της απάντησα ένα κατηγορηματικό "ΟΧΙ" και ησυχάσαμε.
"Έχεις άλατα και μικροκρυστάλλους στον αυχένα σου για αυτό σε πιάνει ημικρανία και ίλιγγος."
Ο εργένης έξω χεσμένος.
"Έχω άλατα"
"Ουφ, και το είχα πάρει απόφαση, είπα ότι δεν είναι δα και το τέλος του κόσμου, είχα αρχίσει να έχω προτιμήσεις, κοριτσάκι θέλω τελικά..."
"Κοίτα, είναι μικροκρύσταλλοι δεν είναι κοριτσάκι αλλά άμα θες το βάζουμε μπρος απόψε.." Δεν θα με τρελάνετε εσείς, εγώ θα σας τρελάνω!
"Μμμμμ.."

Περιμένοντας τις εξετάσεις έβαζα το χέρι μου με τον ορό στην κοιλιά μου για να ανακουφιστώ και η νοσοκόμα με κοιτούσε σαν να είμαι ΝΑΙ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ! ΜΗΝ ΜΕ ΒΑΛΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΓΡΑΨΩ!

Από σήμερα πρέπει να αρχίσω φυσιοθεραπείες αλλά θα μου έρχονται γενικά αυτοί οι πόνοι και πρέπει να μάθω να ζω με αυτό. Τουλάχιστον όμως στο επόμενο περίεργο βλέμμα θα τους έχω στο χέρι "Ιλιγγική συνδρομή" οπότε σταμάτα να με φαντάζεσαι μανούλα!

13.7.09

Μαντόνα έρχεται και η σειρά σου!

Δεν είναι αστείο. Ξέρω πως κάποιους τώρα σας λούζει κρύος ιδρώτας, κάποιοι από εσάς κλείσατε μανιασμένα αυτό το παράθυρο αρνούμενοι όσων διαβάσατε, κάποιοι έχετε βάλει ήδη τα κλάματα και θα ανεβάσετε τον εαυτό σας να κλαίει στο Γιουτιούμ αλλά η αλήθεια είναι πως και η Νίτσα (κατά τον EthanandtheCity) θα δει τα ραδίκια ανάποδα, το μόνο βέβαιο.
Και τότε θα μείνετε μόνοι σας; Ε; Τι θα κάνετε; Χωρίς καμιά θεά να πιστεύετε; Εγώ το είδα και το πίστεψα αλλιώς, θα έλεγα πως δεν γίνεται.
Ξιάχτηκε είπαν στενοί φίλοι. Άκουσε και αυτή τα βήματα να την πλησιάζουν. Για αυτό έκανε το αφιέρωμα στο live για να εξευμενίσει το κακό.


Η αλήθεια είναι πως αυτό που στα αλήθεια ήθελε να τραγουδήσει είναι αυτό αλλά που να την βαστήσει...



Έμεινε τώρα σαν καλαμιά στον κάμπο να νιώθει το τέλος να έρχεται.
Τικ τοκ τικ Τοκ τικ Τοκ...

9.7.09

Ιππο-μονή

Δεν ξέρω αν διδάσκεται, αν είναι έμφυτη πάντως είναι σίγουρα υπερεκτιμημένη, αν είναι αρετή.
Αν δηλαδή θεωρητικά είχα λιγότερη και γινόμουν συχνά έξω φρενών ίσως να είχε στρώσει και εκείνος. Αλλά από την άλλη καταλαβαίνεις ότι αυτά τα ξεσπάσματα δεν οδηγούν και πουθενά για αυτό αφήνεις το ξέσπασμα για μετά. Κρατάς τα άλογα σου δόκιμα σε μια μονή. Ναι, από εκεί βγήκε η λέξη και τώρα είμαι σίγουρη. Γιατί τα νιώθω μέσα μου να έχουν ξεφύγει από την μονή και να θέλουν να εκτονωθούν. Και άμα το ξέσπασμα δεν έρχεται ποτέ, γιατί το εξηγείς σαν πομπό στον δέκτη σου, θεωρείς ότι συνεννοείσαι με την προφορική επικοινωνία, και πως καμιά ακραία αντίδραση δεν έχει κάνει καλύτερη κάποια (οποιαδήποτε) ανθρώπινη σχέση. Το στομάχι μου μισεί την υπομονή μου καθώς κάθε φορά που την επαφέρω στην επιφάνεια μου διαμαρτύρεται. Εκτός από τα γνωστά που θα σε πουν "μαλάκα", στο τέλος θα σε κατηγορήσουν κιόλας καταπιεζόσουν και δεν έδειχνες (χειρονακτικά;) την σημαντικότητα της εξάντλησης της υπομονής σου. Γιατί έχει ένα υπό μέσα της. Είσαι υπό και μην θεωρείς τον εαυτό σου ούτε για μια στιγμή πιο ώριμο ή πιο ανώτερο γιατί αυτή η αυταρέσκεια και η αυτοεπιβράβευση δεν θα είναι αρκετή όταν ο χρόνος θα σε έχει κάνει να βλέπεις πιο καθαρά. Θα βλέπεις μόνο τα λάθη σου καθαρά και τίποτα άλλο. Είτε της εκμετάλλευσης της υπομονής σου, είτε των τύψεων σου από το ξέσπασμα, είτε του σιωπηλού συμβιβασμού σου να μην πας σε πόλεμο, για να μην τα χάσεις όλα. Μα άραγε μέρα με μέρα δεν τα αφήνεις από μόνος με την υπομονή σου;

Σήμερα ύψωσα τον τόνο της φωνής μου και είχα πολύ καιρό να το κάνω. Εννοώ μπορεί και χρόνο. Μια φορά τον χρόνο φωνάζω. Σήμερα. Και κοιμήθηκε χωρίς να μου πει καληνύχτα.

2.7.09

Μάνα η Ελληνική

Με λένε Drama Queen και είμαι πάνω από το ιδανικό μου βάρος. Όχι και για την μαμά μου.

"Μαμά, ποιο παπούτσι να βάλω;"
"Δεν μου λες, DQ, δεν τρως;"
"Μαμά, είναι ανέκδοτα αυτά που λες. Το άσπρο ή το κίτρινο;"
"Κάνεις ώρες νηστική,ε;"
"Άλλο σε ρώτησα. Λέγε."
"Ναι, DQ, μην αδυνατίσεις άλλο."
"Μαμά, για τα παπούτσια!!!!"
"Φασολάκια θα κάνω αύριο, να ρθεις να φας σπίτι!"
"Όχου, ρε μαμά δεν βοηθάς!"
"Καλά, αλλά αν πάθεις νευρική ανορεξία, θα σε κλείσουν στο νοσοκομείο καλοκαιριάτικα και θα σε ταΐζουν με το σωληνάκι..."

Επόμενη μέρα γυρνώντας από την θάλασσα το βράδυ
"DQ, δεν θα φας;"
"Θα φάω, μαμά, σε λίγο γιατί κολυμπούσα και φοβάμαι μην τα βγάλω."

Τρώω μια ολόκληρη χωριάτικη και μισό πιάτο φασολάκια, και διαπιστώνω πως έχει τούρτα καραμέλα-μπισκότο-πραλίνα στο ψυγείο. Τρώω αργά γιατί ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ. Έρχεται από πίσω μου.

"Φτάνει πια... Επιτέλους...Πόσο θα φας.... Θα γίνεις χοντρέλω, εγώ στην ηλικία σου, πεταγόντουσαν τα κόκκαλα της λεκάνης. Θα παχύνεις, σου λέω, σταμάτα.... Με τρομάζεις!"

Και εσύ εμένα μαμά μου.Italic