Αχ Έρωτα..

Αν δεν είστε (φανατικός) καπνιστής και αν δεν έχετε υποστεί καταπίεση και δεν έχετε ακούσει μίρλα, μάλλον δεν θα καταλάβετε την σοβαρότητα του παρακάτω διαλόγου.

"Εργένης" γυρνάει με ένα μεγάλο χαμόγελο και ύφος τρυφερής ερωτικής εξομολόγησης λέει:
"Είσαι η μοναδική γυναίκα... που δεν μου γκρινιάζει για το πόσο καπνίζω."
Drama Queen έτοιμη να βάλει τα κλάμματα από συγκίνηση:
"Και εσύ μωρό μου. Είσαι ο πρώτος μου.... που δεν με πρήζει για το τσιγάρο."

Και μετά από αυτές τις συγκινιτικές δηλώσεις αγκαλιαστήκαμε, η σχέση μας ανέβηκε σε άλλο επίπεδο, νιώθοντας πάρα πολύ τυχεροί που έχουμε βρει ο ένας τον άλλον.

"Μαλένα" με βολιώτικο τσίπουρο

Η αλήθεια είναι πως είχα πάει μικρή κανά δυο φορές αλλά σήμερα αποφασίσαμε το πρωί να ξεκινήσουμε για Βόλο, μιας και ο "εργένης" σπούδασε εκεί και "ξέρει τα καλύτερα".
Κάναμε αισίως και "αμήν, Παναγία μου" και επιτέλους το πρώτο μπάνιο και αφού έφυγε και το προσωπικό από το beach bar, (είχε νυχτώσει κιόλας) πεινασμένοι σαν λύκοι ξεκινήσαμε για τα τσιπουράδικα.
Αν και Σάββατο βράδυ εμείς σκάσαμε μύτη με σαγιονάρα από το μπανάκι μας και στρωθήκαμε. Ο "εργένης" ενημερώνει τον σερβιτόρο- ιδιοκτήτη ποιοι από την παρέα του παντρεύτηκαν-εύονται όσο εγώ νιώθω δύο μάτια καρφωμένα πάνω μου. Στο δίπλα τραπέζι στην άκρη καθόταν ένας πιτσιρικάς γύρω στα 11 με 13 (είναι και σκασμένα τα αγοράκια σε αυτές τις ηλικίες, ποτέ δεν μπορείς να καταλάβεις αν είναι μικρά και ψηλά ή μεγάλα και κοντά) που σκάναρε τα πόδια μου από πάνω μέχρι κάτω με ζουμ στο σορτσάκι όσο πιο (α)διακριτικά μπορούσε. Τον κοιτάω (= "σε βλέπω!"), κοκκινίζει και μαζεύεται.
Είχανε βγει οικογενειακώς με μια αδερφή της γιαγιάς του γεροντοκόρη τρομακτική που γκάριζε, γιαγιά, παππούς, μαμά, μπαμπάς, κτλ, και ο μικρός του αδερφός απέναντι του. Δεν δίνω σημασία και ξαναγυρνάω στο πιο σημαντικό πράγμα του κόσμου εκείνη την στιγμή, το φαγητό μου. Και επειδή κρύωνα, ο "εργένης" έρχεται και κάθεται δίπλα μου οπότε αναγκαστικά καθόμουν δίπλα στον μικρό. Ο μικρός του αδερφός του λέει να παίξουν με τις κάρτες, τίποτα. Να πάνε να παίξουν με τα άλλα παιδάκια, τίποτα. Κάθεται ακόμα πιο βαθιά μέσα στην καρέκλα έτσι όπως αντιγράφαμε και εμείς μικρά για να μην φαίνεται που κοιτάμε. Γυρνάω ψάχνοντας τον σερβιτόρο, να σου τον πάλι δειλά να σκανάρει τα πόδια. Τώρα ή είχε φετίχ ή θα καρφωνόταν ακόμα περισσότερο μάλλον αν ανέβαινε το βλέμμα. Σε κάποια φάση σηκώνομαι για να πάρω την τσάντα μου από απέναντι και στο ξανακάθισμα ο "εργένης" είχε κατουρηθεί από τα γέλια (όσο πιο διακριτικά μπορούσε και χωρίς να του έχω πει τίποτα για το θέμα) μου λέει "Πάει, αυτό ήταν. Η πρώτη του .... ".
Φυσικά γελάμε χωρίς να μας καταλάβει για να μην του δημιουργήσουμε και τραύματα του παιδιού και αρχίζουμε να λέμε *(&&+κίες DQ: "Μπράβο το παιδί. Μεγαλώνει με σωστά πρότυπα", ο "εργένης": "Θα τον δείρω σαν επένδυση, γιατί όταν θα γίνει 25, εγώ θα είμαι 50 και τότε αυτόν θα κοιτάς", "Α, ρε Ηρώδη" και καρ καρ καρ και μπουχουχου και εγώ να λέω "Πιο σιγά, μην του δημιουργήσουμε τραύματα". Κάθε φορά που κοιτούσαμε διακριτικά δίπλα ο πιτσιρικάς κολλημένος εκεί. Σιγά σιγά το μεγάλο οικογενειακό τραπέζι άρχισε να αδειάζει στην μέση, ο μικρός να του μιλάνε οι θείες θείοι του και με το ζόρι να ακούει και να απαντάει, αφού είχε απορροφηθεί.
Ζητάμε λογαριασμό και πάω τουαλέτα. Στην επιστροφή βρήκα τον παππού να κάθεται στην θέση του μικρού έχοντας στραμμένη πλάτη την καρέκλα προς τα εμένα να κοιτάει αυστηρά τον μικρό, ο μικρός στην μέση του τραπεζιού σαν γδαρμένο σκυλί, η γιαγιά και θεία φανερά ενοχλημένες και με το που σηκωνόμαστε να φύγουμε με σκανάρει από πάνω μέχρι κάτω η μαμά, ο παππούς και όλο το σόι εκτός από τον μικρό.
Δεν ένιωσα άσχημα γιατί δεν με στραβοκοιτούσαν ήταν ανιχνευτικές οι ματιές τους, αν και ήταν μεγάλο σόι είναι η αλήθεια, πάντως σχεδόν λυπήθηκα για τον μικρό. Ελπίζω να μην τα άκουσε στο σπίτι.
Ο ¨εργένης" γελούσε για την επόμενη μισή ώρα. Από τότε με λέει "Μαλένα". Αύριο θα το έχει ξεχάσει ευτυχώς.

2μιση εβδομάδες...

Η ζωή είναι αστεία. Η ζωή είναι ένα αστείο. Και αν νομίζεις πως όλα είναι έτσι όπως τα βλέπεις είσαι πολύ γελασμένος. Γιατί 2μιση εβδομάδες αρκούν να ξεκινήσουν με ένα τηλεφώνημα για "συγχαρητήρια" και από τότε να αρχίσεις να τρέχεις πανικόβλητος.

Και αν με δεις στο δρόμο να περνάω δίπλα σου ταλαιπωρημένη, με ένα περίεργο χαμόγελο, σχεδόν σαρκαστικό, είναι επειδή δεν με νοιάζει. Ούτε τα 12 τ.μ. που θα μείνω για τα επόμενα δύο χρόνια, ούτε για αυτά που δεις και εγώ θα χάσω, ούτε για τις 4 βαλίτσες που σέρνω. Θα χαμογελάω γιατί νομίζεις ότι με ξέρεις, γιατί νόμιζες πως δεν θα τα καταφέρω, γιατί πίστεψες πως δεν θα καταφέρω να αλλάξω τίποτα επειδή βολεύτηκα.

"Δεν θέλω να χαρείς. Θέλω να μου ευχηθείς καλή τύχη."
Γιατί ούτε και εγώ ξέρω αν θα τα καταφέρω.

Παρεξηγήσεις - Explain when sex is fun

"Που είσαι χαμένη;"
Δεν άλλαξα κινητό, απλά δεν το σήκωσα γιατί φιλιόμουν εκείνη την ώρα και το διαβολομηχάνημα μου χαλούσε την σκηνή γαλλικής ταινίας που προταγωνιστούσα. Και είναι και πολύ φρέσκο για να σηκώσω το τηλέφωνο και να πω "Είμαι με τον τάδε. Ναι, τελικά δεν είμαστε μόνο φίλοι." Αφιέρωσα ένα απόγευμα σε ένα πάρκο, να παίρνω τηλέφωνα εκεί που ήμουν γιατί επί 10 μέρες δεν είχα σήμα.
Τα κατάφερα πάλι και παρεξηγήθηκαν αρκετοί φίλοι μου λόγω της απουσίας μου. Το ξέρω χάθηκα. Δεν έχασα τελικά κάποιο σκηνικό από την ζωή τους, γιατί και τώρα που τα λέμε, δεν είχαν χρόνο ούτε για κατούρημα, οπότε και πάλι δεν θα τους έβλεπα.
Είναι τώρα η φάση της συνέντευξης που περνάω. Πόσο χρονών είναι, τι δουλειά κάνει, πως τον γνώρισες, που πάει το πράγμα, και πραγματικά νιώθω άβολα. Ένας φίλος του παντρεμένος τον ρώτησε όταν πήγα τουαλέτα αν το πάμε για σοβαρά. Εκεί φρίκαρα.
Με ρωτάνε τι κάνω και λέω καλά, γιατί η αλήθεια είναι πως όταν περνάω καλά δεν νιώθω καμιά απολύτως ανάγκη να το ξαναπώ. Και ίσως και επειδή νιώθω και λίγες τύψεις προτιμώ να ακούω τα δικά τους νέα.

Αλλά μάλλον είμαι γαϊδούρι, γιατί δεν νιώθω τύψεις. Ή είμαι πολύ στον κόσμο μου, που πάντα είμαι. Και θα πρέπει να ζητήσω συγνώμη από μια παιδική φίλη, αν και δεν θέλω. Δεν θέλω καθόλου.

Πριν λίγο ένας φίλος μου με ρώτησε γιατί δεν άλλαξα status στο facebook.
"Μα δεν έχω ποτέ ρε, αφού όλοι κάνουν κουτσομπολιό."
"Μα αυτό θέλουμε να μάθουμε και εμείς, κουτσομπολιό θέλουμε να κάνουμε." Και είπε πάλι θεϊκή ατάκα.
"Είναι ο δικός κατά του γάμου και κατά των παιδιών όπως εσύ;"
"Ναι, Χρήστο, είναι."
"Άντε, ωραία, γιατί το σεξ δεν έχει πλάκα όταν έχει σκοπό."