Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΑΣΚΕΣ (καημένη μου αστική τάξη)

Στην Ελλάδα όλοι νομίζουμε πως το έθιμο των αποκριών είναι διονυσιακό. Έτσι δεν διδάσκουν στο σχολείο και στα κατηχητικά; Καρναβάλι από το carne(κρέας), οι τελευταίες μέρες που και ο ίδιος ο Θεός σου επιτρέπει να φας κρέας και να το ρίξεις λίγο έξω πριν την Σαρακοστή. Μπορεί οι καταβολές στο βάθος του χρόνου ενδεχομένως και να είναι διονυσιακές, βέβαια και η ομοιότητα των αναγκών της ανθρώπινης ψυχής και του σώματος είναι συγκλονιστική σε όλους τους αιώνες και σε όλους τους πολιτισμούς, αλλά πως καθιερώθηκε στην μεταμεσαιωνική Ευρώπη το έθιμο να φοράμε μάσκες;

Για όλα φταίει το Baroque και οι αριστοκράτες! Στην Αναγέννηση λοιπόν και συγκεκριμένη στην ύστερη Αναγέννηση έγινε το οικονομικό boom της Ευρώπης και συγκεκριμένα της αστικής τάξης. Αναπτύχθηκε ο τριτογενής τομέας, το εμπόριο και κατά συνέπεια άρχισε να συγκεντρώνεται χρήμα σε αστούς που δεν είχαν καμία σχέση με αριστοκρατικούς τίτλους και γαλάζιο αίμα. Οι αριστοκράτες τότε και επειδή ήταν αριστοκράτες γίναν ακόμα πιο πολύ φεουδάρχες, κατείχαν δηλαδή μεγάλες εκτάσεις γης στην ύπαιθρο, από ότι ήδη ήταν γιατί ήταν αριστοκράτες και έπρεπε να δείξουν την υπεροχή τους, οπότε εγκατέλειπαν σιγά σιγά τα σπίτια τους στα αστικά κέντρα ως μόνιμη κατοικία για τις επαύλεις τους στην επαρχία.

Έτσι γεννήθηκε το Rococo στην Γαλλία που στην Ελλάδα το βλέπουμε σε κάτι κεντήματα προίκας νέων κορασίδων του 60' στα χωριά που η βοσκοπούλα με τα πλούσια στήθη τραγουδάει στον σένικο νεαρό αριστοκράτη πάνω σε μια κούνια από λουλούδια πλαισιωμένοι από αμνοερίφια.'Αλλωστε η ύπαιθρος και το βουκολικό τοπίο παρείχε άπλετο χώρο για τις ξεπέτες και έρωτες της αριστοκρατίας και με την συναινετική σιωπή των καλαμιών και του γρασιδιού που δεν λέγαν τίποτα παραέξω που να διασύρει το καλό τους όνομα. Κάποτε όμως τα βαρέθηκαν και αυτά, και έφτασε στα αυτιά τους πως οι αστοί έμποροι και τεχνίτες περνούσαν καλά στην πόλη, μέρη που δεν θα μπορούσαν να εθεαθούν ανάμεσα σε αυτούς τους παρακατιανούς σπιλώνοντας την γονιδιακή τους σύνδεση με τον βασιλιά.

Οπότε τι σκέφτηκαν; Να φορέσουν ένα προσωπείο. Ανενόχλητοι και καθώς η περίτεχνη και βαριά φορτωμένη μάσκα τους έδειχνε την καταγωγή τους και το τι είναι χωρίς να προδίδει το ποιοι είναι, μπορούσαν να κυκλοφορήσουν στην πόλη και στα κρασοπωλεία κάνοντας ότι γουστάρουν και να συναστραφούν με όποιον ήθελαν και σε όποιο βαθμό, χωρίς συνέπειες. H μάσκα δηλαδή είχε κοινωνική έννοια.

Δεν άργησε να τους μιμηθεί φυσικά και η μέση αστική τάξη που δεν είχε την πολυτέλεια να μην έχει την έγκριση του καλού θεού σε ότι κάνει και της διατήρησης της τιμής της, οπότε ήρθε και η περίοδος πριν από την Σαρακοστή σαν ευχάριστη ανακούφιση στην δικαιολογία που έψαχναν να βρουν για να το κάνουν και αυτοί.

Εξαίρεση αποτελεί το καρναβάλι της Βενετίας. Γενικά η Ιταλία γνώρισε πρώτη την Αναγέννηση πολύ πιο πριν από ότι όλη η Ευρώπη και το Rococo δεν την άγγιξε ποτέ. Η Βενετία σαν πόλη και σαν λιμάνι, αποτελούσε ένα καταφύγιο για διανοούμενους και καλλιτέχνες, κατοικημένη από ένα μεγάλο ποσοστό αλλοεθνών και αλλόθρησκων με πολύ μεγάλη οικονομική και εμπορική δραστηριότητα. Έτσι αυτό το κράμα διαφορετικότητας αφού ζούσε στην ίδια πόλη κιόλας, κάπως έπρεπε να συναστραφεί. Και ήθελε να συναστραφεί. Ήθελε να εκφράζει τις νεοτεριστικές ιδέες και να τις μοιραστεί, να ερωτευτεί κρυφά κάτω από τον αυστηρό καθολικισμό ή όποιας άλλης θρησκείας υπαγόρευε τα πρέπει και τα μη Ίσως σε αυτές τις βενετσιάνικες μάσκες να χρωστάμε τις συνωμοσίες των διαφωτιστών και της διάδοση της φλόγας του πνεύματος και της τέχνης.

ΚΑΛΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΚΡΥΨΟΥΝ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΚΔΗΛΩΘΟΥΝ ΚΑΙ ΨΑΧΝΟΥΝ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ ΓΙΑ ΚΡΕΠΑΛΕΣ ΚΑΙ ΑΦΕΣΗ ΑΜΑΡΤΙΩΝ.

Προσωπικά εγώ ντύνομαι καρναβάλι και κρεπαλιάζω ολ γίαρ λονγκ οπότε θα βάλω ένα φόρεμα που φόρεσα και τα Χριστούγεννα, λουλούδια από φτερά και κορδέλες, που και αυτές τις έχω βάλει (απλά ίσως όχι όλα μαζί πάνω στο κεφάλι) και θα πάω στο μπαρ που πηγαίνω ολ γίαρ λονγκ χωρίς μάσκα.

HUGE fan of ΠΑΛΑΙΟΚΩΣΤΑΣ

Μόλις απέδρασε ξανά με ελικόπτερο από τις φυλακές Κορυδαλλού ο Παλαιοκώστας. Ναι, ο ίδιος, πάλι, με τον ίδιο τρόπο, από τις ίδιες φυλακές. Έμαθε τον τρόπο, έμαθε και τον δρόμο. Και πολύ έμεινε, βαρέθηκε ο άνθρωπος εκεί μέσα...

Αν το δυς εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού, και αν αυτός ο άνθρωπος έχει γίνει απειλή για την ζωή κάποιου πολίτη, και αν και η αστυνομία έχει γίνει απειλή για τους πολίτες δεν μου μένει να γίνω φαν αυτού που φοβάμαι λιγότερο.

Λα, λα, λα! :)

Loser Queen

Με βρήκε μια παλιά συμμαθήτρια από την 1η Λυκείου, δεν την θυμόμουν. Θυμόταν ακριβώς πόσα χρόνια έχει να με δει. Εγώ νόμιζα πως ήταν περισσότερα. Καλό κοριτσάκι, όχι ιδιαίτερα έξυπνο, ήσυχο και λίγο εώς πολύ nerd χωρίς να τα καταφέρνει και καλά στο σχολείο. Ποτέ δεν κάναμε παρέα μιας και η τότε παρέα μου ήταν οι plastics του σχολείου και εγώ η πρόεδρος του τμήματος, σιγά μην άφηναν οι βλαμμένες οι ψωνάρες μια μη όμορφη με μεγάλο κώλο να μπει στην παρέα και να με προσεγγίσει (το θυμάμαι και συγχύζομαι πόσο bulling κάναν εκείνες οι "φίλες" μου στους άλλους), αλλά μου μιλούσε όταν μπορούσαμε στην τάξη, της έδειχνα μαθηματικά και την έβαλα στην ομάδα του βόλεϋ.

Και τώρα;
Μου εξήγησε πόσο δύσκολο της είναι να γυρίσει στην Ελλάδα και πόσο υπέροχα περνάει.
Με 2 μεταπτυχιακά και ένα τρίτο να τελειώνει στο Βέλγιο, με γκόμενο Αργεντίνο να μην ξέρει τι έχει να έχουν γυρίσει όλο τον κόσμο, με ρώτησε που είμαι και τι κάνω.

Σήμερα. Που είμαι στο κακό μου το χάλι, άρρωστη, με τις πυτζάμες στο σπίτι, νιώθω τελείως loser με φιλοσοφικά αναπάντητα ερωτήματα, με έναν σκασμό δουλειά να με περιμένει και να χαζολογώ, με μια αίτηση για μεταπτυχιακό που ακόμα δεν αξιώθηκα να κάνω.

Η αληθινή απάντηση που έπρεπε να γράψω αν δεν είχα καταπιεί την γλώσσα μου θα ήταν αυτή:
"Από την μέρα που πήρα το πτυχίο δεν σήκωσα κεφάλι από την δουλειά, χώρισα/είμαι single , παραιτήθηκα από την δουλειά, μισώ τον τόπο που ζω αλλά ευτυχώς έχω αρκετή δουλειά και βγάζω τα δικά μου λεφτά. Δεν αφήνω πάρτυ για πάρτυ και διαβάζω πολλά βιβλία, κυρίως φιλοσοφία. Θα αρχίζω σύγχρονο βιωματικό χορό γιατί η γιόγκα πλέον δεν με καλύπτει."

Και τώρα πες μου ποια είναι η nerd-loser και ποια είναι η plastic-Miss Popularity?

Sweet lies VS bitter truth: 0-1

Το ψέμα είναι μέσα στα 4 χ που δεν ανέχομαι σε μια σχέση και δεν ανέχομαι από κανέναν γενικότερα. Δεν λέω και δεν θέλω να μου λένε. Χρυσός κανόνας για να καταλάβεις αν ο άλλος λέει ψέματα είναι να τον ξαναρωτήσεις μετά από 15 μέρες σε ανύποπτο χρόνο.

Συνήθως το ψέμα φαίνεται από τις τύψεις που νιώθει ο άλλος όταν στο λέει. Γενικά δεν ρωτάω. Δεν ρωτάω τίποτα. Δεν ψάχνω κινητά, δεν ψαχουλεύω σπίτια. Ακριβώς για αυτό και κοιμάμαι ήσυχη και δεν υποφέρω από ζήλιες. Ακριβώς επειδή δεν ρωτάω λοιπόν η έκρηξη των τύψεων είναι πάρα πολύ εμφανής. Συνήθως σε παίρνει την άλλη μέρα το απόγευμα να σου πει τι του συνέβη χθες. Ο καλός ψεύτης θα σου πει κάτι πολύ ακραίο «Άσε, έχασα το κινητό μου αλλά το βρήκα». Ο κακός ψεύτης θα ξεχάσει κάτι σημαντικό «Πήγαμε στο σπίτι του Αντώνη και γύρισα στις 10» (πως γίνεται αυτό αφού ο Αντώνης πιάνει δουλειά στις 8;). Πάντως όλοι οι ψεύτες δεν μπορούν να σου πουν λεπτομέρειες που έχουν να κάνουν με την ώρα. Επίσης μετά το ψέμα, αν είναι κέρατο πέφτει δωράκι, υπομένουν απίστευτα την αδιαφορία και το γράψιμο σου και το ότι δεν έχεις χρόνο να βρεθείτε. Νομίζουν ότι τους τιμωρεί ο Θεός υποσυνείδητα, αλλά τους τιμωρείς εσύ συνειδητά. Σε πρήζουν στα τηλέφωνα για να «ελέγχουν» την κατάσταση, γιατί κρίνουν από το εαυτό τους και νομίζουν πως θα κάνεις τα ίδια, είναι μες την γλύκα αλλά με φοβερή νευρικότητα να κρύβεται στον τόνο της φωνής τους.
Μετά από 15 μέρες λοιπόν λες κάτι άσχετο γύρω από το σκηνικό «Έκανα τελικά το τάδε, εκείνο το βράδυ που είχες γυρίσει στις 5:30, ε; 5:30 δεν είχατε γυρίσει; Έτσι μου είχες πει…» . Η αλήθεια είναι πως σου είπε ότι γύρισε στις 2:30, αλλά επειδή κανέναν ψεύτης δεν θυμάται τι ψέματα λέει και δεν θέλει να ανοίξει και το θέμα αναγκαστικά συμφωνεί μαζί σου.
Ή απλά τον ρωτάς λεπτομέρειες σε ένδειξη συμπαράστασης «Αχ, βρε καλό μου και ΠΩΣ το βρήκες τελικά το κινητό σου;». Άπαξ και τον εκνευρίζουν οι ερωτήσεις ή τα λέει και πιο αργά και πιο σιγά από ότι μιλάει συνήθως και δεν σε κοιτάζει, άστα! Άστον δηλαδη!
Και εκεί έχεις διπλοτσεκάρει ότι σου λέει ένα καλό παραμύθι μεν, αλλά χωρίς δράκο και ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση για την έξοδο του από την ζωή σου. Κανένας ψεύτης δεν το κάνει μόνο μία φορά. Γιατί γίνονται η εύκολη λύση μετά για όλα. Για να αποφεύγεις καταστάσεις, για να ομορφαίνεις την ασχήμια, για να κάνεις τον άλλον αυτό που θες, και ξυπνάς μια μέρα και καταρρέουν όλα γύρω σου. Για αυτό και το ψέμα το έχω και στα 4 χ. Ας είναι η πρώτη φορά που σου λέει ψέματα και η τελευταία.

Υ.Γ. Αν έχεις διάθεση να παίξεις και δεν σε νοιάζει και ιδιαίτερα, το καλύτερο είναι να πεις το ίδιο περίπου ακραίο ψέμα με αυτόν χωρίς να το συνδέεις όμως με το δικό του σκηνικό «Άσε, έχασα το κινητό μου χθες αλλά το βρήκα κάτω από το κρεβάτι». Αν καταφέρει να κρατηθεί και να μην σκάσει στα γέλια, τον έχεις διαολίσει γιατί ξέρει ότι ξέρεις και πρέπει να κάνει πως δεν ξέρει για να μην καρφωθεί. Αν του κόβει και λίγο παραπάνω θα καταλάβει από μόνος του πως η παράσταση τελείωσε.

ΤΟΥ ΑΓ. ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΥ (και πόσο ελάχιστα με ενδιαφέρει)

Πριν από μια δεκαετία σχεδόν, όταν ήμουν 15 χρονών, χτύπησε το κουδούνι του σπιτιού μου ο Γιώργος από το φροντιστήριο για να κατέβω και βρήκα μια τεράστια Lacta, ένα κόκκινο τριαντάφυλλο, ένα CD και σχέδια με μαύρο μαρκαδόρο που τα έχω ακόμα. Τα άφησε και τον είδα να φεύγει για να μην καταλάβει η μαμά μου τίποτα, (λες και δεν έβλεπε τι γινότανε). Τόσο έντονα το θυμάμαι που μπορώ να φέρω την εικόνα στο μυαλό μου να φεύγει.

Έψαχνα ένα τραγούδι για του Αγίου Μπούρδα φέτος.

"..If I could tear you from the ceiling,
And guarantee a source divine,
Rid you off possessions fleeting,
Remain your funny valentine..."





Αλλά εγώ επέλεξα να χάσω τον Βαλεντίνο μου

"Give me a reason to love you"



Αλλά δεν το εννοώ κι ας μην χαραμίσουμε το πιο ερωτικό τραγούδι που γράφτηκε ποτέ για αυτή την τόσο ευτελή περίσταση..

ΜΕΤΑ ΕΙΔΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΚΑΙ ΞΕΤΡΕΛΑΘΗΚΑ!
To οποίο βρήκα εδώ
Αλλά δεν θα το κάνω ούτε αυτό γιατί δεν θέλω κανένας να με θυμηθεί φέτος στις 14 του μήνα.

Μάλλον θα κάνω το ίδιο με πέρυσι, θα πάρω μια ωραία μικρή τούρτα φράουλα σοκολάτα και όμορφα και ήσυχα θα την φάω σπίτι μου απλά μόνη μου αυτή την φορά. Την μερίδα του θα την κεράσω στους φίλους μου τις επόμενες μέρες.

Το μόνο που αξίζει να κάνεις αυτήν την μέρα, είτε ζεις τον έρωτα σου, είτε όχι.

Και party φυσικά βεβαίως βεβαίως, κουνήσου για να μην γίνει λίπος η τούρτα!!!

Χαχαχα!

Drama στο Drama

Χθες δεν ξέρω τι με έπιασε. Δικαιολογώ συχνά το όνομα μου. Drama Queen.

Όταν παραπερνάς καλά δεν σου βγαίνει ξινό; Μάλλον αυτό έπαθα.

Είχα καιρό να βγω με την κολλητή μου και να κάνουμε μαραθώνιο διασκέδασης. Ήμουνα και σκασμένη από την κλεισούρα, ήρθε και έδεσε. Μια χαρά ξεκίνησε το απόγευμα μετά την δουλειά με ωραίο καφεδάκι που έγινε κρασί στο σπίτι μέχρι να αλλάξουμε και να ξαναβγούμε, με κοκτειλάκι σε champagne bar να βγάζουμε τα εσώψυχα μας, μετά με μπόμπα σε άλλο μαγαζί που έπαιζε τόσο ωραία ηλεκτρονική μουσική. Η κολλητή μου ασχολούταν με τα γκομενάκια της, εγώ με τον μπάρμαν που μου έκλεινε το μάτι και με έκανε να γελάω και χόρευα, χόρευα, χόρευα. Όλα καλά, όλα ωραία.

Ξαναπήγαμε σπίτι μου για κρασί και μετά πήγαμε σε ένα κλαμπ που βρήκε η κολλητή μου έναν γκομενάκι να την ενδιαφέρει, το παιδί ήταν πολύ συμπαθητικό και μου έκανε πολύ καλή εντύπωση. Ήρθε και ο φίλος του όμως. Κούκλος. Ψηλός, όμορφος, δεν έχω λόγια απλά είχε λίγο ένα αγελαδίσιο βλέμμα. Όλα αυτά ΠΡΙΝ ανοίξει το στόμα του. Εν αντιθέσει με τον φίλο του ήταν αντιπαθέστατος και ένας βλάκας και μισός. Επειδή όμως η κολλητή μου γούσταρε και χωρίς το δικό μου το φανάρι δεν γίνεται κάτι θα πάθει και η δίψα μας για διασκέδαση δεν ικανοποιείται εύκολα, πήγαμε η τετράδα και σε μπουζουκλερί για να κάνουνε το “to know us better”! Αυτό για μένα ήταν η ύψιστη θυσία στον βωμό της φιλίας που κάνω δεδομένου ότι δεν ακούω ελληνικά, δεν μου αρέσει το περιβάλλον, και ο «πρίγκηπας» που μου αντιστοιχούσε για να μιλάω είχε γίνει αμέσως βάτραχος. Πάμε στο μαγαζί και καθόμαστε έτσι ώστε φαινόταν σαν να είμαστε ζευγαράκια.

Οι γκόμενες από τον διπλανό τραπέζι σύραν την καρέκλες τους και κοιτούσαν επιδεικτικά τον βάτραχο μου. Και ωραίες γκόμενες, ειδικά η μία ήταν κουκλίτσα. Δεν τις ένοιαζε που της έβλεπα, του πετούσαν λουλούδια και τον γδύναν με τα μάτια τους. Φυσικά! Αφού δεν είχε ανοίξει το στόμα του ακόμα. Εκεί αηδίασα. Κρίμα βασικά για τις κοπέλες να είναι τόσο τελειωμένες και να κάνουν έτσι για ένα πήδημα.

Την δεύτερη αηδία την έπαθα όταν άρχισε να μου την πέφτει χοντρά και άκομψα ο βάτραχος μου. Του ζήτησα να μην μιλάει και να αλλάξουμε καρέκλες για να είναι πιο κοντά στις γκόμενες, αφού κοινό στόχο είχαν εκείνο το βράδυ. Την τρίτη όταν κοίταξα γύρω τον κόσμο και κοιτούσαν όλοι σαν ξερολούκουμο με τα σάλια να τρέχουν. Οπότε άρχισα να το διακομωδώ.

Πετούσα γαρύφαλλα στην τραγουδιάρα, χόρευα, μιλούσα, γελούσα, γελούσα, γελούσα……. και ξαφνικά έβαλα το πρόσωπο μου μες τα χέρια μου και άρχισα να κλαίω γοερά με λυγμούς. Χθες ήταν η πρώτη φορά που κατάφερα να κλάψω από τον Ιούλιο που χώρισα. Και το έκανα σε δημόσιο χώρο, στην χαρά και στην διασκέδαση των άλλων, ανάμεσα σε 2οο άτομα. Δεν έκλαιγα για τον πρώην μου, αν και μου έλειψε προς στιγμή, έκλαιγα για αυτό που έζησα και τελείωσε.

Δεν θυμάμαι καν ποιο τραγούδι έπαιζε είχα πιει πολύ, πάντως μάλλον και από απελπισία πρέπει να έκλαψα.

Συνήλθα γρήγορα αφού έκλεισε το μαγαζί και καβάτσωσα το μπουκάλι μιας και δεν το ήπιαμε και δύο ποτήρια για την «προίκα» μου. Αγαπημένη συνήθεια. Αφού κατάφερα να τα κλέψω σημαίνει ότι επανήλθα γρήγορα στα κανονικά μου, γιατί αδυνατώ να θυμηθώ τις χθεσινές μου σκέψεις σήμερα.

the parthenon (Vol. 1)

Σχετικά πρόσφατα πήγα να δω τα Ελγίνεια "όχι για μένα, για την φουκαριάρα την μάνα μου" που με έπρηξε. Δεν είχα καμιά πρεμούρα και από αντίδραση αλλά και γιατί μικρή με σέρνανε με την νονά μου αρκετές φορές στον βράχο και το παλιό μουσείο της Ακρόπολης το ήξερα από έξω και ανακατωτά μέχρι τα 12. Τα έχω δει αρκετές φορές, τα διάβασα, τα έκανα στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, τα περάσαμε τα μαθήματα Ιστορίας της Τέχνης, φτάνει.

Μπαίνοντας λοιπόν στο Βρετανικό Μουσείο κατευθύνθηκα πρώτα εκεί για το "τάμα". Η αίθουσα είναι από τις πιο μικρές του μουσείου και ήτανε κατάμεστη. Η περιέργεια μου ήταν να δω τι δουλειά έχουν κάνει σαν μουσειολογική μελέτη, οπότε διάβασα και το κόμμα.

Η μελέτη ήταν ρηχή, χωρίς κανένα περιεχόμενο. Ένιωσα ότι πήγα σε παρουσίαση μόδας. Το καημένο το αέτωμα. Ήθελε τόσα να πει. Κι αυτό που έγραφαν από κάτω ήταν:
"Ο δεξιός ιππέας φοράει έναν χιτώνα καθώς έχει σηκωμένο το δεξί του χέρι προς τον αριστερό ιππέα τον οποίο κοιτάζει."
Πάνω κάτω το ίδιο έγραφαν για όλη την πομπή των ιππέων, η οποία πηγαίνει στον πόλεμο. Αυτή η ωδή στην ελευθερία για την ελεύθερη βούληση που κάθε ελεύθερος Αθηναίος ανεξαρτήτως της οικονομικής του επιφάνειας(είτε ιππέας, είτε πεζός) πηγαίνει στον πόλεμο για να προστατέψει τα ιδανικά του και την δημοκρατία στο Βρετανικό μουσείο μετατράπηκε σε μία παρωδία παρουσίασης styling, posing και να μην πω και τι άλλο.

Στα γλυπτά ήμουν τυχερή. Πέτυχα ξεναγό Βρετανίδα για την οποία είχε πληρώσει ένα group Αργεντινών. Κοντοστάθηκα δήθεν τυχαία δίπλα τους μπροστά στο άγαλμα της Αφροδίτης που γέρνει τρυφερά στην αγκαλιά της Δήμητρας (με όλη την σημειολογία που έχει αυτή η αποτύπωση της στάσης) για να ακούσω επιτέλους κάτι ενδιαφέρον. Να μάθω κάτι για αυτό που βλέπω, παραπάνω από αυτό που θωρεί το εφήμερο μάτι μου. Τάδε έφη η "ειδική":
"This is Aphrodite, a mighty goddess. A truly mighty goddess."
Τέλος. Αυτό ήταν λοιπόν το τρέιλερ της Ζήνα με επιρροές από Woody Allen. Τα μισά στριπτιτζάδικα του Λονδίνου και όλης της γης Aphrodite ονομάζονται, δεν τους λύνεις τουλάχιστον και την απορία, βρε καλή μου, ΓΙΑΤΙ; Την έχουν ξεσκίσει την ελληνική μυθολογία ΟΛΕΣ οι διαφημιστικές εταιρίες του κόσμου και μέσα στο ναό, τίποτα;

Αφού τα είδα όλα λοιπόν πήγα και στο οπτικοακουστικό υλικό με τις ιστορικές πληροφορίες για τον Παρθενώνα. Εκεί είδα ένα πανώ "Athens and London".
Έλεγε λοιπόν ότι "It is a matter of dispute...αν θα έπρεπε να είναι είναι τα μάρμαρα του Παρθενώνα στον Παρθενώνα ΑΛΛΑ (γιατί παντού υπάρχει ένα αλλά) ένα είναι σίγουρο.
Ότι ο Έλγιν τα έσωσε τα μάρμαρα από βέβαια καταστροφή και πως χάρη σε αυτον υπάρχουν"
Προτείνω στον Κακλαμάνη να αφήσει τα πουρνάρια να αφιερώσει μια πλατεία στην Αθήνα με το όνομα του μεγάλου αυτού ευεργέτη.
Και συνέχισε γιατί είχε και άλλα ΑΛΛΑ τελικά. "Εξάλλου εδώ μπορούν να τα δούνε όλοι στο ύψος του ματιού και όχι επάνω στο αέτωμα στον Παρθενώνα που δεν θα φαινόντουσαν"
Όποιος έχει την απειροελάχιστη ιδέα για τέχνη και ιστορία της τέχνης ξέρει πάρα πολύ καλά πως αν ο καλλιτέχνης ήθελε να είναι εκεί πάνω το έργο του, εκεί πάνω θα το βάλεις, πάει και τελείωσε. Ξέρουν οι Βρετανοί αν ο Φειδίας πριν από 2.500 χρόνια ήθελε να είναι στο ύψος του ματιού το αέτωμα του; Σεβόμαστε τα κονσερβοποιημένα σκατά του Duchamp γιατί είναι τέχνη, τις μύγες στην Tate, τα φυλλαράκια που είναι 4 και όχι 5 πάνω στο βοτσαλάκι στην land art το σεβόμαστε, αυτό γιατί όχι; Πλέον οι καλλιτέχνες φτάνουν σε ακραία σημεία να βασανίζουν σκυλιά και νομίζουν πως κάνουν τέχνη και ο ναός αφιερωμένος στην θεά, στην θρησκεία ενός λαού πρέπει να είναι τεμαχισμένος για να μην ζοριστείς να τον δεις;
Και υπήρχε και καλύτερο: "Μπορεί το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης να δύναται να φιλοξενήσει τα εκθέματα ΑΛΛΑ (αυτό το &*^&μένο αλλά) κάνει πάρα πολύ focus στην Αρχαία Ιστορία..". Και ρωτάω εγώ με το μικρό μου μυαλό, και ΠΟΥ θα έπρεπε να κάνει; Δεδομένου ότι είναι μουσείο; Και από πότε είναι μειονέκτημα ένα μουσείο να εντρυφεί στην ιστορία των εκθεμάτων του; . "... ενώ εδώ, (στο Βρετανικό μουσείο δηλαδή) αποτελούν μέρος ενός παγκόσμιου μουσείου."
Πόσο συγκινήθηκα με αυτήν την αδελφοποίηση αρχαίων Αθηναίων, Αζτέκων, Βαβυλωνιών και Κινέζων να ξέρατε μόνο...

LE SURREALISME GRANDE No.2

(Το post αποτελεί συνέχεια του LE SURREALISME GRANDE. Παρακαλώ διαβάστε πρώτα το ΝΟ. 1, για να εγκλιμαστείτε!)

Πήρε τηλέφωνο τελικά ο μεγαλοκαπιτάλας.

Τον περίμενα ντυμένη σινιέ αλλά φορώντας "τυχαία" μια μπλούζα με τον Τσε, μεσημέρι έξω από μια καφετέρια με 20+ κόσμο της ηλικίας μου, όπου τους είδα να τους πέφτει το σαγόνι όταν βγήκε από την λιμουζίνα ο παππούς Κος Πασχαλίτσας (έτσι θα τον λέμε από δω και πέρα) και καθίσαμε για καφέ αφού μου έκανε μια φιλοφρόνηση για το μπόι μου. (Αυτός είναι κοντός, δεν είμαι και ο Μάικλ Τζόρνταν!)
Αφού μου είπε λοιπόν πως είμαι όμορφη του λέω ειρωνικά και γελώντας "Αλήθεια;;;!!! 1η φορά το ακούω!!!!!"
Εκεί μαζεύτηκε και μου είπε πως δεν θα μου το ξαναπεί.
Αλεπού ο τύπος, αλλά 101 το αλεπουδάκι.
Του είπα πως αν ήθελα θα μπορούσαν να είχαν πέσει 10 τηλέφωνα από κοινούς μας γνωστούς που είναι φίλοι του (ΤΟ ΨΕΜΑ), πριν την παραίτηση μου για να την αποφύγω αλλά επέλεξα να μην το κάνω. Οι οποίοι βεβαίως ΔΕΝ υπάρχουν αλλά επειδή σίγουρα την έχει χεσμένη την φωλιά του ο Κος Πασχαλίτσας, ψάρωσε και ίδρωσε το αυτί του, παρακαλώντας με να μην παρεξηγήσω επουδενί την συνάντηση μας, που όντως αν εξαιρέσω τις δύο προηγούμενες φιλοφρονήσεις μόνο για δουλειά μιλούσαμε.
Είδε τις δουλειές μου λοιπόν, τις σχολίασε και μου πρότεινε δουλειά σε μια άλλη εταιρία. Μάλιστα με παρακάλεσε απλά να το σκεφτώ και να μην του δώσω αμέσως απάντηση.
Μου ανέφερε μια δουλειά που θέλει να κάνει με έναν πολιτικό κολλητό του, τον οποίο μισώ και χλευάζω και κράζω όποιον φίλο μου διανοηθεί να μου πει πως τον ψηφίζει, και επειδή έμενα σε αυτή την πόλη τι να κάνει τον χώρο. Του εξέφρασα αμέσως και τεκμηριωμένα την άποψη μου, σήκωσε το φρύδι και μου έγραψε σε μια χαρτοπετσέτα το εσωτερικό του τηλέφωνο.
Πως τα κατάφερα πάλι και η συζήτηση πήγε στο σύστημα. Δεν θυμάμαι πως αλλά παράδειγμα έπιασε την σημερινή Ρωσία. Μου εξήγησε ότι πλέον το σύστημα "υπέρ-λειτουργεί" (ε, είναι και ο δήμαρχος της Μόσχας προσωπικός του φίλος), του εξηγούσα πως το νόμιμο στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι το σωστό, αφού το σύστημα είναι διεφθαρμένο. Μυαλό δεν θα του άλλαζα στην ηλικία του, μυαλό δεν θα μου έβαζε γιατί είμαι ξεροκέφαλη, οπότε για να με πείσει και να μην πάθει εγκεφαλικό γέρος άνθρωπος του ήρθε Η ΙΔΕΑ!
"Θα σε στείλω ένα ταξίδι στην Μόσχα με μια φίλη σου!"

Εκεί απλά γέλασα και ευτυχώς τελείωσε και ο χρόνος μας.

Όταν είπα τι έγινε στην κολλητή μου άρχισε να τσιροκοπάει από χαρά:
"I do! I do! Και Πετρούπολη! Και Πετρούπολη να πάμε είναι πολύ ωραία!"
"Ναι;" την στραβοκοιτάω "Και μετά ποια θα του κάτσει; Γιατί εγώ μια φορά ΔΕΝ του κάθομαι!"
Με μιας της κόπηκαν τα γέλια και με μια αηδία μου λέει "Μπα...άσε, μια χαρά είναι και στην Χαλκίδα με τον Μιχαλάκη.."

Δεν με πείθεις

Φιλότιμη η προσπάθεια σου να μου αποδείξεις πως δεν είσαι τόσο ρηχός όσο φαίνεσαι αλλά μόνο το lifestyle σε νοιάζει.
Τι κι να έβγαλες τις φωτογραφίες με τις αλλοδαπές χαζογκόμενες από περσινό καλοκαίρι (και δεν το λέω ανταγωνιστικά, ξέρω ότι έχω πιο μακρύ πόδι και καμιά ανάγκη να χτυπήσω σιλικόνη στα χείλη μου - ας πω και εγώ μια ψωνιά, το αξίζω - οπότε δεν αγχώνομαι για αυτό) αλλά κάτι τέτοια δείχνουν ότι η ποιότητα σου είναι αρσενική χαζογκόμενα.
Τι κι αν άρχισες να πηγαίνεις σε εκθέσεις τέχνης ξαφνικά;
Το να πάρεις την Λαμποργκίνι όμως παραμένει στόχος του 09.
Τι κι αν ενδιαφέρεσαι να μάθεις για ποια βιβλία διαβάζω, για ποια μπαρ πηγαίνω;
Προσπαθείς πραγματικά να με κάνεις να περνάω καλά, αλλά θα προτιμούσα να χρησιμοποιούσες τα αυτιά σου για να με ακούς αν σταματήσεις να μιλάς.
Μην με ρωτάς αν πάχυνες συνέχεια! Δεν κρατάω τα μέτρα σου με μεσούρα όταν σε βλέπω, συνήθως παρακολουθώ αυτά που λες.
Μπα! Θέλεις να πάρεις και σκύλο; Αφού θα τον βαρεθείς και αυτόν.
Εδώ τον ίδιο σου τον εαυτό βαριέσαι, τι να λέμε τώρα...

Θα μπορούσες να είχες σχέση μαζί μου; Σχέση;
Αν γινόσουν άνθρωπος...

Όσο και να καμαρώνεις όταν κυκλοφορούμε, πάντα θα σου ξυνίζει που έχω σταράκια και σκισμένα, κολλητά τζην στην ντουλάπα μου.