He played the blues

Δεν μπορώ να κλάψω πλέον. Δεν έχω και κάτι για να κλάψω.
Αλλά σαν ακίδα στο χέρι που και που με τρώει να το ξύσω για να δω αν πονάει. Σχεδόν το δημιουργώ.
Και δεν χρειάζεται να απολογηθώ και για τίποτα γιατί όλα είναι θέμα "πλαισίου".
Κουρασμένη έμεινα για δείπνο στο καινούργιο τους σπίτι. Χωρίς να μιλάμε. Μόνη αυτή - πάντα αναρωτιόμουν πως την κάνει παρέα- μιλούσε για άσχετα. Αφήσαμε την σιωπή να την ηρεμήσει και χάζευα τα κεριά που είχε ανάψει. Ποτέ δεν θα μου το συγχωρούσε που τον φίλησα. Είπε πως ευχόταν να είναι σαν και εμένα. Την αγνόησα γιατί εννοούσε το αντίθετο. Πως αντέχω να ζω με τον εαυτό μου.
Και άλλο κρασί μετά το γλυκό. Βγήκαμε στον κήπο να δούμε τα φώτα σαν να τον αποχαιρετούσαμε. Σίγουρα δεν υποψιάζεται τίποτα εκεί μακρυά. Όλοι ξέραμε πως ήταν πια αργά και η ευκαιρία χάθηκε. Βυθισμένοι ο καθένας στα δικά του και η απουσία φαινόταν ανάγκη, ξεχνώντας ότι ήταν επιλογή. "Δεν πειράζει" είπα στον εαυτό μου όπως πάντα. "Σε κάποια άλλη ζωή."






Δεν έχω καθόλου παιδεία στα blues, αλλά ανοίγουν αυτή την πόρτα στο συναίσθημα για να περάσω στην άλλη όχθη και να τα δω όλα σε retrospective, σαν ταινία, σαν να ξυπνάει ο διπολικός μου εαυτός.

Στον φίλο μου Γ. που μας άφησε ένα χρόνο πριν και ποτέ δεν τον ξεχάσαμε.