Σήμερα

είναι η πρώτη μέρα που νιώθω μόνη μου. Είχα κόσμο στο δωμάτιο μέχρι το βράδυ, μίλησα με άλλους στο τηλέφωνο τόσο που το έκλεισα γιατί βράχνιασα, και με άλλους τόσους σε chat, και με άλλους τόσους, τόσο που δεν είχα να πω κάτι άλλο σήμερα.

Εννοώ που νιώθω χωρίς εσένα. Το ξέρω πως μιλήσαμε πάνω από 4 ώρες στο τηλέφωνο και δεν θα μπορούσες να μου μιλήσεις άλλο γιατί δουλεύεις, κοιμάσαι και κάνεις ότι κάνεις πάντα, το έκανες λιγότερο σήμερα.

Δεν φταίει που είμαι άρρωστη, ούτε ότι δεν έκανα τίποτα που δεν μπορώ να κοιμηθώ σήμερα.
Για πλάκα ανοίγω τον χάρτη και βλέπω πόσο μακρυά είσαι με το πόδια. Είσαι 12 μέρες και 20 ώρες. Αν η σχέση μας δηλαδή είχε χρονική απόσταση θα ήταν 12 μέρες και 20 ώρες μακρυά από το σήμερα.
Όσο για την υλική σου υπόσταση θα μπορούσες να κατοικείς και μέσα στο laptop μου. Με βλέπεις, σε βλέπω, μέχρι να πέσει το σήμα και να σταματήσεις να υπάρχεις εκεί μέσα. Δεν θέλω να στο πω, αλλά καμιά φορά όταν ο χρόνος δεν είναι πραγματικός σε βλέπω έτσι.


Στην πραγματικότητα σε βλέπω τις τελευταίες 10 μέρες πιο συχνά έτσι παρά όπως είσαι κανονικά.

Κανονικά ξέρω πως στην πραγματικότητα δεν είσαι έτσι, αλλά ο χρόνος περνάει πιο αργά από ότι κινείσαι και ο χώρος δεν είναι ίδιος όπως παλιά, σήμερα.
Δεν θέλω να σε πάρω να σου πω πόσο μου λείπεις, γιατί αύριο που θα είσαι εδώ δεν θα έχει καμία σημασία, και χθες που ήταν καλοκαίρι και ήμασταν μαζί ήταν υπέροχα και ας ήξερα ότι θα έρθει το σήμερα.
Έλεγα ότι είμαστε μόνο χημεία, έλεγα ότι είμαστε απλά ζώα, γονιδιακά προγραμματισμένοι να βαδίζουμε στην άγνοια της φύσης μας με την υπεροψία του μυαλού μας να μας αφήνει να πλανώμαστε ακόμα πιο αβίαστα και αθώα στις πρωτόγονες καταβολές μας, σαν παραίσθηση της πραγματικότητας, αλλά μήπως η δυαδική πραγματικότητα μιας παραίσθησης δεν είναι ο έρωτας; Γράφω ήδη τόση ώρα και ήδη πέρασε το σήμερα.