Έχω μια γλαστρούλα

που τις λέω τα μυστικά μου. Όχι αυτά τα μυστικά μου. Τα αντίθετα μυστικά μου.
Αυτά που δεν θα ξεστομίσω ποτέ σε κανέναν γιατί είναι τα αντίθετα από αυτά που πιστεύω. Τα όνειρα που με φαντάζομαι στο άλλο άκρο από ότι με ονειρεύομαι. Τις στιγμές που σκέφτομαι πως θα ήταν αλλά φοβάμαι και μόνο στην ιδέα να τις ζήσω. Ότι δεν θα κάνω ποτέ γιατί αυτό κάνουν όλα και το κάναν πάντα.

την ρωτάω. Την αλήθεια να που πει. Για το τι έκανα λάθος. Εκείνη την στιγμή. Και γιατί το συνέχισα. Ξέρω τι έκανα λάθος, αλλά για την γλάστρα μου είμαι πάντα το αγοροκόριτσο με τα μαλλιά πάντα πιασμένα ψηλά που όταν την μάλωναν έπαιρνε το ποδήλατο και εξαφανιζόταν γιατί δεν άντεχε να μην είναι αρκετά καλή.

ξέρει πως θέλω να κάνω ειρήνη με όσους δεν μιλάω.

της ζητάω να τον ψάξει. Να μου τον βρει και μου τον φέρει. Όχι αυτόν. Έναν άλλον. Που δεν λέω σε κανέναν πως με νοιάζει, μην πέσει το κακό το μάτι.

ξέρει πως κάτω από την μαύρη πανοπλία που φοράω τον χειμώνα, μέσα μου κάνω αμάν να ζεστάνει να βάλω το φόρεμα με τα λουλούδια.

της λέω κάθε μέρα ποιους αγαπάω πολύ και ξεχνάω να τους πω γιατί βιάζομαι.

ακούει τα όνειρα μου χωρίς να λέει πως αυτό δεν γίνεται.

την ποτίζω με δάκρυα και γέλια.

την παίρνω μαζί μου όπου και να πάω, αλλιώς θα μου είχε μαραθεί.

Και θέλω τόσο πολύ να την μοστράρω όταν αποφασίσει να μου ανθίσει.

Και αν τα όνειρα μου γίνουν αγκάθια και οι φόβοι μου λουλούδια θα είμαι εκεί για της πω πως ούτε και αυτή ήξερε αρκετά καλά τελικά τι θα μου βγει σε καλό.