Ο ΚΟΥΜΠΑΡΟΣ ΤΗΝ ΚΟΥΜΠΑΡΑ

Γενικά δεν κρατάω επαφή με πρώην. Αυτός αποτελεί εξαίρεση. Τον γνώρισα στον γάμο της πρώτης μου συγκάτοικου και "μεγάλης αδερφής" μου που ήταν κουμπάρος, 11 χρόνια μεγαλύτερος αλλά πολύ γοητευτικός. Είχε ΠΟΛΥ υπομονή μαζί μου τους μήνες που ήμασταν μαζί γιατί είχα νεύρα εκείνο το διάστημα - ναι το παραδέχομαι - παρόλ'αυτά έχουμε κρατήσει μια επικοινωνία τηλεφωνική αλλά αρκετά ουσιαστική.
Χθες λοιπόν ήταν μια από αυτές, όπου μιλούσαμε περί ανέμων και υδάτων, και διατυπώνω την θέση "Όλα τα ευτυχισμένα ζευγάρια που ξέρω, είναι αυτά που ο ένας τα φοράει στον άλλον." (τρομάρα μου με τις τοποθετήσεις μου και μένα!) . Και φυσικά βάζω το κερασάκι μου πάνω στην τούρτα, εμμένοντας ακόμα μία φορά να είμαι κατά του γάμου εκ πεποιήθεσεων με αποσπάσματα από Ονορέ ντε Μπαλζάκ και γαρνιτούρα κοινωνιολογικών προσεγγίσεων.
Μετά από μία ώρα και αφού προσπαθώ να του βγάλω με το τσιγκέλι τι έχει και ξεφυσάει μου σκάει ότι "Ε, να... τα ξαναβρήκα με την πρώην μου και τώρα πάμε προς κάτι πιο σοβαρό.." (εδώ χτυπάν καμπάνες, γαμήλιες καμπάνες). Του δίνω τα συγχαρητήρια μου , γιατί του είχε μείνει απωθημένο αυτή η γκόμενα και καλά κάνει το παιδί και την παντρεύεται, (είναι και 35 χρονών άνθρωπος και τον έχει φάει η νύχτα, ο καιρός του είναι, άντε να συμμαζεύεται) και εκεί μου σκάει την βόμβα:
"Θα γίνεις κουμπάρα;"
"Γιατί; Για να κρατήσουμε το ρητό ζωντανό;"
"Όχι, για να είμαστε ευτυχισμένοι!" (βλ. δική μου ατάκα παραπάνω περί ευτυχισμένων ζευγαριών)


Να πω εδώ πως είναι η 1η πρόταση για να γίνω "best woman" που μου γίνεται, έστω και σε ημισοβαρό επίπεδο με κωμικοτραγική σχέση με τον κουμπάρο, καθώς επίσης είναι και 1ος πρώην μου παντρεύεται. Αυτά για την ιστορία. Φυσικά και αρνήθηκα την πρόταση. Δεν μου αρέσει να με αποκαλούν κουμπάρα, πόσο μάλλον να τις παίζω!