Η ιστορία που θα σου αφηγηθώ είναι πέρα για πέρα αληθινή και είναι η δικιά μου ιστορία. 2002Σαν σήμερα σχεδόν πριν από πολλά χρόνια για σένα που είσαι 15, λίγα για μένα που είμαι 29 βγήκαν τα αποτελέσματα των πανελληνίων. Καλοκαίρι στην πόλη με κλειστά τα πατζούρια και ανοιχτές τις μπαλκονόπορτες. Τον ύπνο τον αγαπούσα από τότε. Και δεν σταμάτησα να τον αγαπώ. Η μαμά μου δεν με ξύπνησε να μου πει ότι βγήκαν τα αποτελέσματα. Για κάποιο λόγο είχαμε βάλει το τηλέφωνο πάνω στο έπιπλο του καθρέφτη. Δεν θυμάμαι καν αν μου είπε ότι τα σκάτωσα ή απλά διάβασα το χαρτάκι που είχε σημειώσει τα νούμερα. Δεν θυμάμαι τα νούμερα να σου πω την αλήθεια. Βέβαια και τώρα αν την ρωτήσεις την μάνα μου θα σου πει ακριβώς με δεκαδικό ψηφίο τι είχα γράψει Αρχαία στην Β' Λυκείου. Ναι, το είχα ξαναδει το έργο και την προηγούμενη χρονιά. Αλλά φέτος είχα προσπαθήσει. Και με πόνεσε όταν με έπαιρναν τηλέφωνο γνωστοί και φίλοι δικοί μου και της μάνας μου να με ρωτήσουν πως πήγα. Η μάνα μου είχε πιει φαρμάκι, ούτε κηδεία να είχαμε. Βασικά είχαμε κηδεία. Την κηδεία της ζωής μου. Που δεν έγινα γιατρός, δικηγόρος, αρχιτέκτονας. Και άρχισα να σηκώνω το τηλέφωνο με τα συλληπητήρια και να τα δέχομαι και να μου λένε "Δεν πειράζει". Και εκεί τσατιζόμουνα γιατί αν δεν πείραζε δεν θα είχαμε κηδεία μωρέ μαλάκω στο σπίτι μου.Ο θείος μου είπε "Κρίμα γιατί ήσουν μυαλό".Μόνο η καθηγήτρια των Γερμανικών μου είπε "Α, δεν σε φοβάμαι εσένα. Εσύ πιάνεις την ζωή σαν τον ταύρο από τα κέρατα."Και έβλεπα τον εαυτό μου στον καθρέφτη να κλαίει κάθε φορά που έπρεπε να ανακοινώσω ότι τα σκάτωσα.3 μέρες και 3 νύχτες κάθισα στο δωμάτιό μου μη μπορώντας να σκεφτώ τίποτα άλλο.Μέχρι που με πήραν οι φίλοι μου τηλέφωνο να πάμε για καφέ γιατί πήραν τους βαθμούς μου. Και με παρηγορούσαν ενώ εγώ δεν έβγαζα άχνα.Και αυτό που με πλήγωνε πιο πολύ ήταν η σιωπή της μητέρας μου. Γιατί με έφαγε το έξω και το ξενύχτι. Και για αυτό δεν πέρασα. Έλεγε χωρίς να μιλάει.Ήμουν ένα παιδί σαν και εσένα.Ήμουν ένα παιδί που δεν ήξερα τι να κάνω τώρα.2014Δέχομαι συγχαρητήρια. Θα γίνω διευθύντρια τμήματος πριν τα 30. Σε 15 μέρες θα πάρω τις πρώτες μου μεγάλες διακοπές μετά από 2 χρόνια. 1,5 μήνα φίλε στην Ελλάδα και ποιος με πιάνει! Δεν είμαι σίγουρη ότι θέλω να πάω στη μαμά μου. Μου περνάει τα άγχη και τις φιλοδοξίες της όσο εγώ θέλω να πιω την μπύρα μου στην παραλία. Είπα στην κολλητή μου - την ίδια που μου πήρε πριν από 12 χρόνια τους βαθμούς μου από το σχολείο "Ενα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι". Ούτε φοιτήτρια, ούτε μαθήτρια τόσο καλά. Έχω ένα σκασμό λεφτά στον κουμπαρά μου και κανέναν πάνω από το κεφάλι μου. Παραιτήθηκα από την δουλειά μου και υπέγραψα με την καινούργια εταιρία 1 Σεπτέμβρη. Το μπόνους θα μπει στην τράπεζα, οι μετοχές είναι στον λογαριασμό μου, και έχω αρχίσει με πεντικιούρ τις προετοιμασίες.Στα 26 μου συνίδρυσα την πρώτη μου εταιρία. Αποτυχία αλλά έμαθα τόσα πολλά. Τώρα έχω πλάνα και για άλλες. Η εταιρία που με "ανακάλυψε"πληρώθηκε αδρά για την μεταγραφή μου. Πριν φύγω θα βγω για δείπνο με το καινούργιο μου αφεντικό. Είμαι πολύ ενθουσιασμένη μαζί του. Και με την καινούργια δουλειά. Ανυπομονώ να αρχίσει ο Σεπτέμβρης.Δεν νομίζω ότι κανείς στην επαρχιακή πόλη μου μεγάλωσα καταλαβαίνουν τι δουλειά κάνω ή πάνω σε τι έκανα το μεταπτυχιακό μου και γιατί βρήκα δουλειά και ταξιδεύω.Ο θείος μου μου είπε να ανοίξω εταιρία με τον γιο του τον άνεργο γιατί βαρέθηκε να τον ταίζει μετά από 10 σπουδών. Του είπα ότι έχει πολύ ελεύθερο χρόνο να το κάνει μόνος τους.Η καθηγήτρια των Γερμανικών μου είπε ότι πάντα το ήξερε για μένα.Ξέρω ακριβώς τι να κάνω κάθε λεπτό της μέρας. Για την ακρίβεια με πληρώνουν να τους λέω τι να κάνουν.Δεν περιμένω κανέναν να μου πει τι να κάνω και παίρνω την ευθύνη των πράξεών μου και να την πηγαίνω την ζωή μπροστά αντί να κλαίγομαι. Ξέρω ότι ποτέ δεν θα με καταλαβαίνουν. Όπως και τότε δεν κατάλαβαν τι μπορούσα να κάνω. Ούτε και σε εσένα θα δουν τον θησαυρό και τις δυνατότητες που κρύβεις μέσα σου. Αλλά εγώ το ξέρω.
Πριν από 1 χρόνια
